Μπέντζαμιν Κρεμ | "Η Επανεμφάνιση του Χριστού και των Δασκάλων της Σοφίας"
ΠΡΟΛΟΓΟΣ ΠΟΛΛΟΙ ΜΟΥ ΕΧΟΥΝ ζητήσει να διηγηθώ κάτι για την πορεία που με οδήγησε στην εργασία που κάνω τώρα. Δε θα δώσω μια πλήρη αφήγηση: υπάρχουν άγραφοι νόμοι σιωπής γύρω απ' ορισμένες πλευρές της σχέσης Δασκάλου και Μαθητή κι έχω υποσχεθεί να μη μιλήσω για ορισμένη εργασία μου με τους Αδερφούς από το Διάστημα. Αλλά, για το όποιο ενδιαφέρον μπορεί να έχουν τα λεγόμενά μου, και με την ελπίδα ότι μπορεί να κάνουν πιο κοντινό και πιο πιστευτό το γεγονός της ύπαρξης των Δασκάλων και το γεγονός της επιστροφής Τους τώρα στον κόσμο με το Χριστό επικεφαλής Τους, γράφω τα όσα ακολουθούν.
Όταν ήμουν παιδί τεσσάρων ή πέντε χρονών, μια από τις αγαπημένες μου απασχολήσεις ήταν να κάθομαι μπρος στο παράθυρο και να παρακολουθώ τον άνεμο· όχι το αποτέλεσμα του ανέμου στα δέντρα και στα φύλλα, αλλά τον ίδιο τον άνεμο. Παρακολουθούσα τις κινήσεις του αέρα και προσπαθούσα να μαντέψω αν φύσαγε βοριάς ή νοτιάς, ανατολικός ή δυτικός άνεμος. Όταν πήγα σχολείο, έμαθα πως ο αέρας είναι αόρατος, το ίδιο κι ο άνεμος, κι έτσι ξέχασα (ξαφνικά ή βαθμιαία—δε θυμάμαι) την ικανότητά μου να βλέπω αυτό που, χωρίς άλλο, ήταν κάποιο από τα αιθερικά επίπεδα της ύλης.
Πάνω από τα πυκνά φυσικά επίπεδα—τη στερεή, την υγρή και την αέρια κατάσταση της ύλης—υπάρχουν τέσσερα επίπεδα ακόμα λεπτότερης ύλης που αποτελούν το αιθερικό περίβλημα του πλανήτη μας. Ονομάζονται αιθερικά φυσικά επίπεδα, και αυτών συμπύκνωση είναι τα πυκνά φυσικά επίπεδα. Χρειάστηκε να περάσουν είκοσι τόσα χρόνια μέχρις ότου, κατασκευάζοντας και χρησιμοποιώντας το συσσωρευτή οργόνης του Βίλχελμ Ράιχ, μπόρεσα ν' αποκτήσω και πάλι συνείδηση αυτού του ωκεανού ενέργειας που κι εμείς οι ίδιοι είμαστε μέρος του και ν' αποδείξω στον εαυτό μου πέρα από κάθε αμφιβολία την ύπαρξη των αιθερικών επιπέδων.
Δεκατεσσάρων χρονών, διάβασα κάτι που μου φάνηκε μοναδικό: το βιβλίο "Με μυστικούς και μάγους στο Θιβέτ" της Αλεξάνδρας Ντέιβιντ Νιλ. Η Πολωνέζα αυτή, με το ακατάβλητο θάρρος, την αποφασιστικότητα και την ευρηματικότητά της, κατόρθωσε, μεταμφιεσμένη σε Λάμα, να διεισδύσει μέσ' από τους απαγορευτικούς φραγμούς που περιέβαλλαν τη μυστηριώδη εκείνη χώρα, αξιώθηκε να της δοθεί η άδεια να μείνει κι έγινε μαθήτρια ενός πραγματικού Λάμα. Στο βιβλίο της περιγράφει διάφορες εσωτερικές ασκήσεις και τεχνικές, μερικές από τις οποίες έμαθε και η ίδια. Με μια απ' αυτές κατάφερε να δημιουργήσει με τη σκέψη της ένα "τζίνι", έναν υπηρέτη-πνεύμα—στην περίπτωσή της έναν εύθυμο, παχουλό καλόγερο, ο οποίος όμως πολύ σύντομα ξέφυγε από τον έλεγχό της και χρειάστηκε να εξαϋλωθεί. Είναι φανερό πως τέτοιες ασκήσεις απαιτούσαν σημαντικό βαθμό συγκέντρωσης και ελέγχου του νου, αλλά είχα κι εγώ κάποια επιτυχία με μερικές απ' αυτές, όπως με το "Τούμο", ένα σύστημα για τη δημιουργία εσωτερικής θερμότητας σε κρύο καιρό.
Προς τα τέλη της δεκαετίας του 1940, μελετώντας το έργο του Βίλχελμ Ράιχ και χρησιμοποιώντας το συσσωρευτή οργόνης, ανέπτυξα συνειδητή αντίληψη των ρευμάτων ενέργειας κι εξαιρετική ευαισθησία σ' αυτά· σε τέτοιο βαθμό μάλιστα, ώστε τελικά ήμουν σε θέση να γνωρίζω πότε είχε γίνει μια δοκιμή ατομικής βόμβας στον Ειρηνικό ή οπουδήποτε αλλού. Από απόσταση χιλιάδων μιλίων, "κατέγραφα" τη μετατόπιση των αιθερικών ρευμάτων που προξενούσαν οι εκρήξεις. Απαράλλαχτα, μια-δυο μέρες αργότερα έφταναν οι ειδήσεις ότι η Αμερική, η Ρωσία ή η Βρετανία είχαν δοκιμάσει μια "συσκευή" άλφα ή βήτα μεγέθους.
Στις αρχές της δεκαετίας του '50, έπεσε στα χέρια μου ένα βιβλίο του Ρολφ Αλεξάντερ, με τίτλο "Η Δύναμη του Νου". Την προσοχή μου στο βιβλίο είχε τραβήξει ένα άρθρο εφημερίδας, στο οποίο, φυσικά, γινόταν κυρίως λόγος για την πιο εντυπωσιακή άποψη του βιβλίου—τη "διάλυση των νεφών" με τη δύναμη της σκέψης και μόνο. Ο Ρολφ Αλεξάντερ, που ήταν Καναδός, είχε κληθεί κι εκπαιδευτεί στο Θιβέτ από ένα θιβετιανό Δάσκαλο της γιόγκα· στο βιβλίο του περιγράφει μια τεχνική με την οποία ο ενστικτώδης, υποσυνείδητος νους μπορεί να τεθεί υπό τον έλεγχο του κατευθύνοντος συνειδητού νου. Τις πιο πολλές φορές ο συνειδητός νους είναι κατακερματισμένος και εν μέρει βυθισμένος στην υποσυνείδητη δραστηριότητα του ενστικτώδους νου (που λειτουργεί σαν ηλεκτρονικός υπολογιστής), χάνοντας έτσι μεγάλο μέρος από τη διαθέσιμη ενέργειά του. Η μέθοδος που χρησιμοποιείται είναι η αυτοΰπνωση. Η απελευθέρωση της συνειδητής, κατευθύνουσας αρχής από την εμπλοκή της στη λειτουργία του υποσυνείδητου νου (που θα 'πρεπε να λειτουργεί αυτόματα) αποδεσμεύει μεγάλα αποθέματα νοητικής ενέργειας και οδηγεί άμεσα στον εστιασμό και στη συγκέντρωση που προηγούνται του διαλογισμού. Κι έτσι άρχισα να διαλογίζομαι.
Ταυτόχρονα, άρχισα να διαβάζω. Διάβασα, ανάμεσα σε πολλά άλλα, τα θεοσοφικά έργα της Ε. Π. Μπλαβάτσκι και του Λεντμπίτερ· τα έργα των Γκούρτζιεφ, Ουσπένσκι και Νίκολ· του Πολ Μπράντον και του Πατάντζαλι· τις διδασκαλίες της Αλίκης Μπέιλι και τις διδασκαλίες της άγκνι γιόγκα· τις διδαχές των Σουάμι Βιβεκανάντα, Σιβανάντα και Γιογκανάντα. Διάβασα ακόμα τις διδασκαλίες του Σρι Ραμάνα Μαχάρσι και γύρεψα ν' ακολουθήσω το Μονοπάτι Του προς την Αυτογνωσία. Με το διαλογισμό Του πάνω στο "Ποιος Είμαι;" (και τώρα το ξέρω, με τη Χάρη του Δασκάλου μου), βρέθηκα να εισέρχομαι γοργά σε μια αίσθηση ταύτισης μ' ολόκληρο το φαινόμενο κόσμο: είδα τη γη, τον ουρανό, τα σπίτια και τους ανθρώπους, τα δέντρα και τα πουλιά και τα σύννεφα ως ένα μ' εμένα. Εξαφανίστηκα ως ξεχωριστή οντότητα, διατηρώντας όμως πλήρη συνειδητότητα: μια συνειδητότητα που διευρύνθηκε για να χωρέσει τα πάντα. Είδα πως αυτή είναι η αληθινή Πραγματικότητα, που απλούστατα η συνηθισμένη μας ξυπνητή συνείδηση την καλύπτει, την κρατάει κρυμμένη, επειδή κάνουμε το λάθος να ταυτίζουμε τον εαυτό μας με το φυσικό μας σώμα. Είδα ακόμα τούτον το φαινόμενο κόσμο σαν ένα είδος τελετουργίας, σαν ένα τελετουργικό θέατρο σκιών, που δραματοποιεί ένα όνειρο ή μια επιθυμία Εκείνου που είναι το μόνο που υπάρχει, το μόνο που είναι Πραγματικό, και που ταυτόχρονα είναι ο εαυτός μου.
Γύρω στα 1953, διάβασα τα βιβλία "Ιπτάμενοι δίσκοι προσγειώθηκαν" των Ντέσμοντ Λέσλι και Τζορτζ Αντάμσκι, και "Μέσα στα διαστημόπλοια" του Αντάμσκι: και τα δυο μού έκαναν βαθιά εντύπωση και μου έδωσαν την αίσθηση ότι έλεγαν την αλήθεια. Ώς τότε, εξηγούσα τις ειδήσεις για ιπτάμενους δίσκους με την ιδέα ότι μάλλον αναφέρονταν σε απόρρητους νέους τύπους αεροπλάνων της Αμερικής ή της Ρωσίας. Οι αντιδράσεις μου στα βιβλία αυτά θα μπορούσαν να συνοψιστούν ως εξής: "Είναι φανερό πως οι Ανθρωποι από το Διάστημα βρίσκονται στη Γη. Θα ήταν θαυμάσιο να τους συναντούσα, αλλά, αν με θέλουν, είμαι σίγουρος ότι ξέρουν πού θα με βρουν. Μέχρι τότε, το θέμα δεν μ' απασχολεί".
Στα μέσα του 1957, άρχισα να δουλεύω με μια ομάδα ανθρώπων που ασχολούνταν με το φαινόμενο των ιπτάμενων δίσκων και υποστήριζαν ότι βρίσκονται σ' επικοινωνία με τους Αδερφούς από το Διάστημα. Ως μέλος εκείνης της ομάδας έδωσα την πρώτη μου δημόσια ομιλία, αλλά, το σπουδαιότερο, ανακάλυψα την ικανότητά μου να διαβιβάζω τις συμπαντικές πνευματικές ενέργειες από τους Ανθρώπους του Διαστήματος, πράγμα που ήταν ένα από τα κύρια έργα της ομάδας. Ανακάλυψα επίσης ότι μπορούσα να θεραπεύω.
Προς τα τέλη του 1958, αποτραβήχτηκα από την ομάδα εκείνη, ήρθα σε πολύ στενή επαφή με τους Αδερφούς από το Διάστημα κι εργάστηκα γι' αυτούς. Τη φύση της δουλειάς εκείνης δεν μπορώ να την αποκαλύψω, αλλά πολλές λαθεμένες αντιλήψεις που είχα γι' αυτούς και τις δραστηριότητές τους διορθώθηκαν τότε. Για ένα πολύ σύντομο διάστημα εργάστηκα με τον Τζορτζ Αντάμσκι στη διάρκεια μιας επίσκεψής του στην Αγγλία και μπορώ να βεβαιώσω την αυθεντικότητα των επαφών του με βάση τη δική μου εμπειρία.
Πώς έφτασα στην τωρινή μου δουλειά; Στα τέλη του 1958, ένας "συμμαθητής", που βρισκόταν "σε σύνδεση", μου είπε ότι λάβαινα "μηνύματα". Παραξενεύτηκα, γιατί δεν είχα καμιά συνείδηση του γεγονότος. Μου εξήγησε ότι τα μηνύματα "αναπηδούσαν" πάνω μου κι έφευγαν, αλλά, αν ακολουθούσα ορισμένες οδηγίες, με τον καιρό θα πετύχαινα σωστή λήψη.
Φαίνεται πως έκανα αυτό που έπρεπε, γιατί μια νύχτα, στις αρχές Ιανουαρίου του 1959, και τόσο ξάστερα που ήταν αδύνατον να έκανα λάθος, άκουσα μέσα μου την οδηγία: "Πήγαινε στο τάδε σημείο (κάπου στο Λονδίνο), την τάδε ημέρα και ώρα (τρεις περίπου εβδομάδες αργότερα)". Τη συγκεκριμένη βραδιά βρήκα εκεί ανθρώπους που με περίμεναν.
Ήταν η αρχή ενός χειμάρρου από μηνύματα που έφταναν με όλο και μεγαλύτερη ορμή. Φαίνεται ότι μερικά χάνονταν (το μάθαινα αργότερα, κάθε φορά που έχανα κάποιο) και τόσο φοβήθηκα μήπως και δεν τα λάβω, ώστε άρχισα να τα στέλνω μόνος μου στον εαυτό μου. Έστειλα τον εαυτό μου σε αρκετά ραντεβού όπου τίποτα δεν έγινε και κανένας δεν ήρθε. Με τον καιρό όμως ηρέμησα· δε μου ξέφευγαν πια και έπαψα να τα κατασκευάζω.
Μου ζητήθηκε να προμηθευτώ ένα μαγνητόφωνο και άρχισα να λαβαίνω πολλές εκτενείς υπαγορεύσεις διαφόρων ειδών. Μερικές περιείχαν συμβουλές, καθοδήγηση ή πνευματική διδασκαλία. Δεν μου είχε αποκαλυφθεί η ταυτότητα του Δασκάλου (ή των Δασκάλων) που μου μιλούσε έτσι, τηλεπαθητικά, και δεν έπαιρνα το θάρρος να ρωτήσω, αν και μου είχε πει ότι μπορούσα να κάνω ερωτήσεις. Μόνο μετά από αρκετά χρόνια έμαθα τ' όνομά Του και ότι, αν είχα ρωτήσει, θα το είχα μάθει πολύ νωρίτερα.
Μια νύχτα, στις αρχές του 1959, στη διάρκεια μιας τέτοιας επικοινωνίας, μου ζητήθηκε να κλείσω το μαγνητόφωνο. Ακολούθησε τότε μια ανάπτυξη από τον Μαϊτρέγια, το Χριστό, τον Αρχηγό της πλανητικής μας Ιεραρχίας, πάνω στο θέμα της Επανεμφάνισής Του. Είπε ακόμα ότι θα είχα κι εγώ ένα ρόλο να παίξω στο Σχέδιο. Εκείνη την εποχή πίστευα πως ο Παγκόσμιος Δάσκαλος θα ερχόταν από κάποιον ανώτερο πλανήτη, το πιθανότερο από την Αφροδίτη, και οι πληροφορίες που μου έδωσε ο Μαϊτρέγια ανέτρεψαν εντελώς τις πεποιθήσεις μου. Σε μια επικοινωνία λίγο μετά το περιστατικό αυτό, ο Δάσκαλός μου αναφέρθηκε σ' αυτή την πρόσφατα θεμελιωμένη γνώση και πρόσθεσε: "Πλησιάζει ο καιρός που θα σου ζητηθεί να δράσεις σχετικά μ' αυτό". Και σε μιαν άλλη: "Διακήρυξε τον ερχομό Του!".
Δεν μπορώ να ισχυριστώ ότι πήρα στα ζεστά αυτές τις παραινέσεις κι ότι γι' αυτό τώρα ασχολούμαι μ' αυτή την εργασία της προετοιμασίας για το Χριστό. Σύμφωνα με οδηγίες που πήρα, έβαλα τις μαγνητοταινίες κατά μέρος για δεκαεφτά χρόνια και πρέπει να ομολογήσω πως χρειάστηκε ένα μάλλον δυνατό σκούντημα από το Δάσκαλο για να ριχτώ σε τούτη τη δουλειά.
Προς τα τέλη του 1972, ενώ είχα περιπέσει σε λήθαργο και τη στιγμή που λιγότερο το περίμενα, εκείνος ο Σοφός και Πολύτροπος που έχω το προνόμιο ν' αποκαλώ Δάσκαλο, εφόρμησε. Με περιέλαβε και με υπέβαλε στην πιο εντατική περίοδο απαλλαγής από τις ψευδαισθήσεις και τις πλάνες μου, στην πιο εντατική άσκηση και προετοιμασία. Μήνες ολόκληρους εργαστήκαμε μαζί, είκοσι ώρες την ημέρα, βαθαίνοντας και δυναμώνοντας τον τηλεπαθητικό μας σύνδεσμο, ώσπου να λειτουργεί και προς τις δυο κατευθύνσεις με την ίδια ευχέρεια και ν' απαιτεί όσο γίνεται λιγότερη από την προσοχή και την ενέργειά Του. Σφυρηλάτησε, την περίοδο εκείνη, ένα όργανο μέσ' από το οποίο θα μπορούσε να εργαστεί και ικανό ν' ανταποκρίνεται στην παραμικρότερη "εν-τύπωση" από μέρους Του (φυσικά με την πλήρη συνεργασία μου και χωρίς την παραμικρή παραβίαση της ελεύθερης βούλησής μου). Κάθε τι που βλέπω και ακούω, το βλέπει και τ' ακούει κι Εκείνος. Όταν θέλει, ένα βλέμμα μου μπορεί να είναι δικό Του βλέμμα· ένα άγγιγμά μου, δικό Του. Έτσι, με τη λιγότερη δυνατή κατανάλωση ενέργειας, έχει ένα παράθυρο στον κόσμο, ένα παρατηρητήριο για τη συνείδησή Του· μέσ' απ' αυτό μπορεί να θεραπεύει και να διδάσκει. Ο Ίδιος παραμένει σ' ένα εντελώς φυσικό σώμα, χιλιάδες μίλια μακριά.
Δεν ισχυρίζομαι πως είμαι το μοναδικό Του "παράθυρο στον κόσμο". Δεν ξέρω πόσο σπάνιο είναι αυτό, αλλά είμαι βέβαιος πως δεν είναι κάτι το μοναδικό. Αποτελεί ένα συγκεκριμένο στάδιο στη σχέση Δασκάλου και Μαθητή. Μου έχει ζητήσει να μην αποκαλύψω προς το παρόν την ταυτότητά Του—ούτε ακόμη και στα μέλη της ομάδας με την οποία εργάζομαι και μέσ' από την οποία εργάζεται και ο Ίδιος. Γνωρίζω δυο λόγους (ίσως να υπάρχουν και άλλοι) για το αίτημά Του αυτό, και τους σέβομαι· μπορώ, όμως, να πω ότι είναι ένα από τα Ανώτερα Μέλη της Ιεραρχίας, ένας Δάσκαλος της Σοφίας, που τ' όνομά Του είναι πολύ γνωστό στους εσωτεριστές της Δύσης. Η έμπνευση που μου έδωσε ανέβασε τεράστια τη δύναμη της σύλληψης και την ένταση της ζωγραφικής μου.
Θα αναφέρω δυο μικρά επεισόδια, μέσ' από πολλά άλλα, που δείχνουν τη στοργική φροντίδα των Μεγάλων, τη ζωηρή Τους αίσθηση του χιούμορ και την ικανότητά Τους να χρησιμοποιούν τις δυνάμεις Τους από μακρινές αποστάσεις:
Το πρώτο συνέβη στις αρχές του 1973, στην περίοδο της πολύ εντατικής προετοιμασίας και άσκησης. Από κάμποσο καιρό είχα αρχίσει να καπνίζω μικρά πούρα και ο Δάσκαλος συχνά με παρακινούσε να πάψω να καπνίζω αυτά τα "βρομερά χόρτα", όπως τ' αποκαλούσε. Η τεχνική που ακολουθούσε για να με αποθαρρύνει ήταν να μου αναθέτει κάποιο διαλογισμό ή κάποια άσκηση κάθε φορά που έκανα ν' ανάψω ένα.
Μια μέρα, καθώς ετοιμαζόμουν να πάω σε κάποιο ραντεβού, ακούμπησα το κουτάκι με τα πούρα στη γωνιά τού κρεβατιού μου την ώρα που άλλαζα. Όταν ήμουν έτοιμος να φύγω, το κουτί είχε, στην κυριολεξία, εξαφανιστεί. Ρώτησα, φυσικά, το Δάσκαλο μήπως του είχε κάνει κάτι. Ισχυρίστηκε πλήρη άγνοια κι αδιαφορία για τα "βρομερά χόρτα". Ήμουν βέβαιος για το πού τα είχα αφήσει, αλλά, παρ' όλ' αυτά, έπιασα κι ερεύνησα το δωμάτιο εξονυχιστικά: χωρίς αποτέλεσμα. "Είσαι σίγουρος πως δεν τα 'κρυψες;", Τον ξαναρώτησα. Ορκίστηκε πως ήταν αθώος: είχε καλύτερα πράγματα να κάνει με το χρόνο Του και την ενέργειά Του. Στο τέλος, είπα: "Εντάξει τότε, θ' αγοράσω ένα πακέτο βγαίνοντας". Στη στιγμή, τα πούρα βρέθηκαν ακουμπισμένα στη γωνιά του κρεβατιού, εκεί όπου τα είχα αφήσει.
Το δεύτερο επεισόδιο αφορά ένα πουλί και συνέβη πριν από δυόμισι χρόνια. Κάθε χρόνο μας επισκέπτονται σμήνη από πετροχελίδονα, που ολημερίς κάνουν βουτιές και κύκλους έξω από τα παράθυρά μας και φωλιάζουν κάτω από τα γείσα της στέγης.
Ήταν ένα ζεστό πρωινό του καλοκαιριού, όταν ένα από τα θαυμάσια αυτά πουλιά όρμησε μέσ' από τ' ανοιχτό παράθυρο του υπνοδωματίου, περνώντας μέσ' απ' το κατεβασμένο στόρι με τις κλεισμένες περσίδες. Έπεσε με γδούπο πάνω σ' ένα μεγάλο κουτί βερνίκι για το πάτωμα που βρισκόταν κάτω από το παράθυρο, και η ορμή της πτώσης του ήτανε τόση που λύγισε το χερούλι και το καπάκι του κουτιού. Έμεινε να κείτεται εκεί, με κομμένη την ανάσα, με τα μάτια ορθάνοιχτα και τις τεράστιες φτερούγες του απλωμένες ασύμμετρα, τη μια πάνω στο κουτί και την άλλη στο πλάι του. Ο Δάσκαλος μού ζήτησε να περιεργαστώ το πουλί πολύ προσεχτικά με το βλέμμα μου κι ένιωσα την ενέργειά Του να ρέει μέσ' από τα μάτια μου. Αμέσως, το πουλί γαλήνεψε κι έκλεισε τα μάτια.
Ο Δάσκαλος με διαβεβαίωσε ότι δεν υπήρχαν σπασμένα κόκαλα, αλλά το πουλί ήταν σοβαρά μωλωπισμένο και ταραγμένο. Μου είπε ν' ανοίξω το παράθυρο στο κάτω μέρος και να πάω κάτω για να πάρω το πρωινό μου. Μισή ώρα αργότερα, όταν γύρισα πίσω, το πετροχελίδονο είχε φύγει, θεραπευμένο και παραδομένο ξανά στον πρωινό αέρα.
Αυτά τα δυο μικρά επεισόδια μπορεί να ξενίζουν τους σπουδαστές εκείνους που θυμούνται τη δήλωση του Δασκάλου Τζιαλ Κουλ (του "Θιβετανού") ότι οι Δάσκαλοι δεν ενδιαφέρονται και δεν ασχολούνται με τη ζωή της προσωπικότητας των μαθητών Τους. Αν και είμαι σίγουρος ότι σε γενικές γραμμές αυτό είναι αληθινό, είμαι εξίσου βέβαιος ότι υπάρχουν κι εξαιρέσεις σ' αυτόν τον κανόνα. Εξαρτάται αποκλειστικά από τον τύπο της σχέσης που επιδιώκει να οικοδομήσει ο Δάσκαλος, από το βαθμό εμπιστοσύνης που επιζητεί να εμπνεύσει κι από την καρμική σχέση ανάμεσα στο Δάσκαλο και το μαθητή.
Το Μάρτιο του 1974, ο Δάσκαλος μού έδωσε έναν κατάλογο με τα ονόματα δεκατεσσάρων ατόμων που έπρεπε να καλέσω στο σπίτι μου για μια ομιλία με θέμα: "Ο διαλογισμός και συναφή θέματα". Ήρθαν όλοι.
Μίλησα για την Ιεραρχία των Δασκάλων, για το διαλογισμό και για το ρόλο του στην επίτευξη επικοινωνίας με την ψυχή. Σύμφωνα με τις οδηγίες που είχα, τους έκανα την ακόλουθη πρόταση: τους προσκάλεσα να πάρουν μέρος σε μια ομαδική εργασία, όπου ο απόκρυφος διαλογισμός τους θα γινόταν με την καθοδήγηση ενός Δασκάλου της Σοφίας· σ' αντάλλαγμα, αυτοί θα ενεργούσαν ως διαβιβαστές των ιεραρχικών ενεργειών, σχηματίζοντας έτσι μια γέφυρα ανάμεσα στην Ιεραρχία και στους μαθητές που εργάζονται στον κόσμο.
Ο Δάσκαλος οργάνωσε μια σύντομη διαβίβαση για να τους δείξει περί τίνος πρόκειται. Δώδεκα από τους δεκατέσσερις δέχτηκαν· οι άλλοι δύο δεν αισθάνονταν έτοιμοι γι' αυτή την εργασία.
Η ομάδα σχηματίστηκε το Μάρτιο του 1974 για να διαβιβάζει τις πνευματικές ενέργειες. Στην αρχή, συναντιόμασταν δυο φορές την εβδομάδα, από μιάμιση μέχρι δυο ώρες. Συζητήθηκε να δώσουμε ένα όνομα στην ομάδα, αλλά οι οδηγίες του Δασκάλου ήταν και παραμένουν: να μη χρησιμοποιηθεί κανένα όνομα· να μη δημιουργηθεί καμιά οργάνωση· να μη διοριστούν αξιωματούχοι· να μην εγερθεί κανένα τείχος γύρω από μας και τις ιδέες μας· να μείνει η ομάδα όσο γίνεται πιο ανοιχτή.
Τον ίδιο καιρό, ο Δάσκαλος μού έδωσε τα σχέδια για την κατασκευή τού διαβιβαστή-μετασχηματιστή, ενός οργάνου που χρησιμοποιούμε στη δουλειά αυτή και που το χρησιμοποιώ επίσης στην παροχή θεραπείας. Είναι τετράεδρο στο σχήμα και βασίζεται στην αρχή ότι ορισμένα σχήματα έχουν έμφυτες ενεργειακές ιδιότητες.
Στις μέρες μας διεξάγεται μια μεγάλη έρευνα πάνω στη φύση και τις ενεργειακές ιδιότητες της πυραμίδας. Η Μεγάλη Πυραμίδα της Γκίζας είναι στην πραγματικότητα ένα όργανο της ατλάντιας εποχής, βασισμένο στη δύναμη του σχήματος. Ο στόχος τού ανθρώπου της Ατλαντίδας ήταν να τελειοποιήσει το αστρικό-συναισθηματικό όχημα ή σώμα. Χάρη στο σχήμα της και μόνο, η πυραμίδα, όταν είναι ευθυγραμμισμένη με το Βόρειο και το Νότιο Πόλο, έλκει ενέργεια από το αιθερικό και το αστρικό επίπεδο. Η ενέργεια αυτή διαβιβαζόταν άλλοτε προς όφελος του πληθυσμού της μεγάλης πόλης που κείτεται θαμμένη κάτω από τις άμμους γύρω από την Πυραμίδα και τη Σφίγγα.
Ο στόχος της τωρινής μας, άριας φυλής ή πέμπτης φυλής-ρίζας, είναι η τελειοποίηση του νοητικού οχήματος. Όταν το Τετράεδρο ευθυγραμμιστεί με το βορρά και το νότο, αυτόματα έλκει και διαβιβάζει ενέργεια από τα νοητικά επίπεδα. Σ' αυτή την αρχή βασίζεται η χρήση του οργάνου από μας. Ο εξοπλισμός του—κρύσταλλος χαλαζία, μαγνήτες, χρυσός και ασημένιος δίσκος και ασημένια σύρματα—εστιάζει και ισχυροποιεί όλες τις ενέργειες που διοχετεύει η Ιεραρχία μέσ' από μας, ενώ το σχήμα αυτό καθεαυτό τις μετασχηματίζει προς τα κάτω, προς τα χαμηλότερα νοητικά επίπεδα, όπου μπορούν πιο εύκολα ν' αφομοιωθούν από πολλούς ανθρώπους. Χωρίς αυτή τη λειτουργία του μετασχηματισμού, που επιτελείται χάρη στην ομάδα και συνεχίζεται ακόμα πιο πέρα χάρη στο όργανο, οι ιεραρχικές ενέργειες, επειδή εκλύονται κυρίως από το βουδικό επίπεδο—το επίπεδο της Πνευματικής Ενόρασης—, θα "αναπηδούσαν" πάνω στις μεγάλες μάζες των ανθρώπων και θα έφευγαν χωρίς ν' απορροφηθούν· έτσι τ' αποτελέσματά τους θα ήταν περιορισμένα. Αυτός είναι ο λόγος που η Ιεραρχία έχει ανάγκη από ομάδες διαβίβασης που χρησιμοποιούν κάποια μορφή διαλογισμού ή προσευχής.
Με την καθοδήγηση του Δασκάλου, κατασκεύασα επίσης ένα συσσωρευτή πνευματικής ενέργειας, που μπορεί να συνδεθεί με το διαβιβαστή. Μέχρι τώρα τον έχουμε χρησιμοποιήσει μόνο μια φορά, για ν' αποδείξουμε, υποθέτω, την αρχή στην οποία βασίζεται.
Τα μέλη της ομάδας άλλαξαν πολλές φορές. Από την αρχική ομάδα έχουν μείνει μόνο τέσσερα. Ο αριθμός των μελών αυξομειώνεται, αλλά έχει πάντα την τάση να σταθεροποιείται γύρω στα δώδεκα πλήρως ενεργά μέλη, με πολλά άλλα λιγότερο ενεργά ή τακτικά. Πολλές νέες ομάδες έχουν επίσης σχηματιστεί—τόσο στην Αγγλία όσο και σε άλλες χώρες. Συναντιόμαστε τώρα τακτικά, τρεις φορές την εβδομάδα, για να διαβιβάσουμε τις ενέργειες από την Ιεραρχία επί τέσσερις ώς εφτά ή κι οχτώ ώρες κάθε φορά, χωρίς διακοπή. Όπως είναι φυσικό, έναν τόσο εντατικό ρυθμό μόνο οι πιο αφοσιωμένοι και "ταγμένοι" σ' αυτό το έργο μπορούν να τον διατηρήσουν, γι' αυτό και ο αριθμός αυτών που συμμετέχουν παραμένει κατ' ανάγκη χαμηλός. Έχουμε, επίσης, καθιερώσει μια τακτική εβδομαδιαία συνάντηση για το ευρύτερο κοινό στο Friends' Μeeting Ηouse (Εuston Road), στο Λονδίνο. Στη διάρκειά της, το ακροατήριο καλείται να λάβει μέρος στη διαβίβαση των ενεργειών που στέλνονται τότε.
Τον Ιούνιο του 1974, άρχισε μια σειρά από επιφωτήσεις και διαβιβάσεις μηνυμάτων από τον Μαϊτρέγια, που μας εμπνέουν και μας κρατούν ενήμερους για την πρόοδο της εξωτερίκευσής Του. Είχαμε ακόμα το προνόμιο να ενημερωνόμαστε για τη βαθμιαία δημιουργία και τελειοποίηση του σώματος της εκδήλωσής Του—του λεγόμενου "Μαγιαβιρούπα". Στην περίοδο από το Μάρτιο του 1976 ώς το Σεπτέμβριο του 1977, τα μηνύματα αυτά του Μαϊτρέγια έγιναν συχνότατα.
Στη διάρκεια του πρώτου χρόνου της ζωής της ομάδας, κάναμε μια ανοιχτή συγκέντρωση κάθε πανσέληνο, στην οποία μπορούσαν να έρθουν και να συμμετάσχουν στη διαβίβαση οι ενδιαφερόμενοι φίλοι των μελών. Σ' αυτές τις συγκεντρώσεις της πανσελήνου έδινα μια σύντομη ομιλία, συνήθως με θέμα την επανεμφάνιση του Χριστού και της Ιεραρχίας των Δασκάλων ή, μερικές φορές, τη σημασία των ιδιαίτερων ενεργειών της πανσελήνου από τη σκοπιά της εσωτερικής αστρολογίας.
Προς το τέλος του 1974, ο Δάσκαλος μού είπε επανειλημμένα: "Ξέρεις, όλα αυτά πρέπει να τα φέρεις στο κοινό. Δεν ωφελεί να δίνεις αυτές τις πληροφορίες μόνο στα είκοσι τόσα άτομα που έρχονται εδώ". Αρχιζε τότε η παντομίμα: άρχιζα να διαμαρτύρομαι, να εκλιπαρώ να μη χρειαστεί να "βγω στο κοινό". Ο Δάσκαλος με καθησύχαζε ότι αστειευόταν: "Έχω άλλα σχέδια για σένα", μου έλεγε κι έπαιρνα πάλι ανάσα. Αλλά, τον Ιανουάριο του 1975, μου είπε τελικά: "Το εννοώ: δώσε αυτές τις πληροφορίες (μου είχε υπαγορεύσει ένα πλήθος από πληροφορίες για το πώς θα εκπληρωνόταν το Σχέδιο) στις ομάδες κάθε προέλευσης και διδασκαλίας. Πες τους ό,τι ξέρεις. Η ελπίδα είναι ότι από τον περισσότερο εστιασμένο νου των ατόμων στις ομάδες θα προέλθει μια τηλεπαθητική ανταλλαγή με το πλατύτερο κοινό, έτσι ώστε όταν θ' απευθυνθείς σ' αυτό, θα είναι κάπως προετοιμασμένο".
Αυτό δεν μου άρεσε. Δεν μου άρεσε καθόλου. Μου άρεσε αυτό που έκανα ώς τότε. Μου άρεσε να δουλεύω ήσυχα, εσωτερικά, ξέροντας ότι κάνω κάτι το χρήσιμο, αλλά όχι ιδιαίτερα κοπιαστικό ούτε ψυχολογικά απαιτητικό. Δεν έκανα τίποτα για να προσεγγίσω τις ομάδες, ώσπου μερικά γερά σκουντήματα από το Δάσκαλο μ' έβαλαν επιτέλους σε κίνηση. Το Μάρτιο ή Απρίλιο έγραψα γεμάτος ελπίδα σε σαράντα περίπου ομάδες που εργάζονταν στο πνευματικό πεδίο, προσφέροντας τις υπηρεσίες μου ως ομιλητής πάνω στο θέμα: "Η Επανεμφάνιση του Χριστού και των Δασκάλων της Σοφίας". Η ανταπόκριση, όπως ήταν επόμενο, αφού ήμουν εντελώς άγνωστος, δεν ήταν αυτό που θα λέγαμε "ενθουσιώδης". Έλαβα, θαρρώ, γύρω στις έξι μ' εφτά απαντήσεις. Τρεις από τις ομάδες αυτές ενδιαφέρονταν να μάθουν περισσότερα—και ήταν και οι τρεις σχετικά καινούργιες ομάδες, από νέους ανθρώπους: το Centre Ηouse, το Gentle Ghost και το Franklin School έδωσα από μια ομιλία στην καθεμία, την πρώτη στο Centre House, στις 30 Μαΐου 1975.
Είχα πολύ τρακ. Αν και κατείχα το θέμα μου, δεν το είχα τακτοποιημένο με κάποια σειρά. Ο Δάσκαλος, από την καλωσύνη Του, μου υπαγόρευσε μια λίστα με τα κύρια θέματα για να την έχω μπροστά μου και να της ρίχνω ματιές. Και στη διάρκεια της ομιλίας με επιφώτησε τόσο, ώστε ουσιαστικά την έκανε ο Ίδιος. Λίγο πριν από το τέλος της ομιλίας, επιφωτίστηκα ξαφνικά από τον ίδιο τον Μαϊτρέγια, η καρδιά μου έλιωσε και δυσκολεύτηκα πολύ να κρατήσω τη φωνή μου σταθερή. Στο μυαλό μου βρέθηκαν τούτα τα λόγια:
"Όταν ο Χριστός θα επιστρέψει, δεν θ' αποκαλύψει αρχικά την Παρουσία Του, όπως δεν θ' αποκαλύψουν την παρουσία Τους οι Δάσκαλοι που θα έρθουν πριν από Εκείνον· αλλά, βαθμιαία, θα γίνουν ενέργειες που θ' αποκαλύψουν στους ανθρώπους ότι ανάμεσά τους ζει τώρα ένας άνθρωπος με εξέχουσα, ασυνήθιστη δύναμη, ικανότητα για αγάπη και υπηρεσία, και με μια ευρύτητα σκοπιάς πολύ πιο πέρα από το συνηθισμένο. Άνθρωποι απ' όλο τον κόσμο θα νιώσουν την προσοχή τους να έλκεται προς το σημείο του σύγχρονου κόσμου όπου θα ζει αυτός ο άνθρωπος· και από εκείνο το κέντρο δύναμης θα εκλυθεί το Αληθινό Πνεύμα του Χριστού, που βαθμιαία θ' αποκαλύψει στους ανθρώπους ότι ο Χριστός είναι μαζί μας. Εκείνοι που μπορούν ν' ανταποκριθούν στην Παρουσία και τη Διδασκαλία Του θα διαπιστώσουν ότι με κάποιο τρόπο αντανακλούν και οι ίδιοι αυτή την αγάπη, αυτή τη δύναμη, αυτή την ευρύτητα σκοπιάς, και θα βγουν στον κόσμο να διαδώσουν το γεγονός ότι ο Χριστός είναι στον κόσμο και ότι οι άνθρωποι πρέπει να στρέψουν την προσοχή τους προς εκείνη τη χώρα απ' όπου αναβλύζει μια ορισμένη Διδασκαλία. Αυτό θα συμβεί μέσα σε σχετικά πολύ σύντομο χρονικό διάστημα και θα οδηγήσει στην αδιαμφισβήτητη απόδειξη ότι ο Χριστός είναι ανάμεσά μας.
Από τη στιγμή εκείνη, οι αλλαγές που θ' αρχίσουν να γίνονται στον κόσμο θα προχωρήσουν με ρυθμό πρωτοφανή σ' ολόκληρη την ιστορία του πλανήτη. Τα επόμενα είκοσι πέντε χρόνια θα φέρουν τέτοιες αλλαγές, αλλαγές τόσο ριζικές, τόσο θεμελιώδεις, που ο κόσμος θ' αλλάξει εντελώς προς το καλύτερο".
Κανένας δεν ένιωσε μεγαλύτερη κατάπληξη από μένα στο άκουσμα αυτής της δήλωσης. Μόνο όταν την άκουσα ξανά στο μαγνητόφωνο βεβαιώθηκα ότι έβγαινε τουλάχιστον νόημα.
Στις 7 Ιουλίου 1977, ο ίδιος ο Μαϊτρέγια μας πληροφόρησε ότι το σώμα της εκδήλωσής Του, το Μαγιαβιρούπα, ήταν πια εντελώς ολοκληρωμένο και ότι το είχε "ενδυθεί", ενώ το από Φως Σώμα Του (το Σώμα που έχει αναληφθεί) αναπαυόταν τώρα στο ορεινό Του Κέντρο στα Ιμαλάια. Στις 8 Ιουλίου, όπως μάθαμε, άρχισε η Κάθοδος. Την Τρίτη, 19 Ιουλίου, ο Δάσκαλός μου με πληροφόρησε ότι ο Μαϊτρέγια είχε πια φτάσει στην "εστία" Του, ή "σημείο της εστίασής" Του, μια πολύ γνωστή σύγχρονη χώρα. Είχα μια διάλεξη εκείνο το βράδυ στο Friends' Ηouse, αλλά μου ζητήθηκε να κρατήσω την πληροφορία μυστική προς το παρόν. Την Παρασκευή, στη διάρκεια της συγκέντρωσης για διαβίβαση ενεργειών, ο Δάσκαλος μού είπε ότι ο Μαϊτρέγια είχε αναπαυθεί κι εγκλιματιστεί για τρεις ημέρες και ότι την ημέρα εκείνη, 22 Ιουλίου, η Αποστολή Του είχε αρχίσει. Αυτή την πληροφορία μπορούσα να τη μοιραστώ με την ομάδα.
Γύρω στα μεσάνυχτα, η διαβίβαση τελείωσε και μαζευτήκαμε όπως συνήθως για τσάι, πριν σκορπίσουμε. Η γυναίκα μου άνοιξε την τηλεόραση, που έδειχνε "μια ταινία αργά τη νύχτα", κάποιο οικογενειακό δράμα με τη Μπέτι Ντέιβις στον κύριο ρόλο. Μερικοί από την ομάδα άρχισαν να το παρακολουθούν, αλλά, όπως ήταν φυσικό, εμένα οι σκέψεις μου ήταν αλλού. Έκανα μερικά ειρωνικά σχόλια για την ταινία και τους ηθοποιούς της (συνήθως θαυμάζω ιδιαίτερα τη Μπέτι Ντέιβις ως ηθοποιό). Όταν πια δεν άντεχα άλλο, είπα ότι είχα μάλλον πιο ενδιαφέροντα νέα να τους πω—ότι ο Χριστός ήταν τώρα στον καθημερινό κόσμο σε πλήρη, φυσική Παρουσία, και ότι άρχιζε την Αποστολή Του.
Απειρες φορές από τότε, σε δεκάδες ακροατήρια, έχω κάνει αυτή την αναγγελία, αλλά ποτέ πια με την αίσθηση ότι έπαιρνα μέρος, έστω και μ' ένα μικρό τρόπο, σ' ένα μεγάλο πλανητικό γεγονός. Τα δάκρυα χαράς στα πρόσωπα της ομάδας γύρω απ' το τραπέζι έδειχναν ότι κι εκείνοι ένιωθαν το ίδιο.
Στις αρχές Σεπτεμβρίου 1977, ερωτήθηκα αν θα δεχόμουν να λαβαίνω τα μηνύματα του Μαϊτρέγια μπροστά στο κοινό. Στις 6 Σεπτεμβρίου 1977, στο Friends' Ηouse, δόθηκε το πρώτο δημόσιο μήνυμα, "πειραματικά", για να διαπιστωθεί, υποθέτω, πώς θα τα έβγαζα πέρα με τη δημόσια επίδειξη αυτού του είδους επιφώτησης και τηλεπάθειας—κάτι το πολύ διαφορετικό από το ιδιωτικό περιβάλλον της ομάδας μου. Τα μηνύματα αυτά συνεχίζονται μέχρι σήμερα. Ώς τη στιγμή που το βιβλίο ήταν έτοιμο για τύπωμα, έχουμε δεχτεί ογδόντα πέντε μηνύματα. Τα μηνύματα διαβιβάζονται από μένα στο ακροατήριο· δε βρίσκομαι σε έκσταση, ούτε λειτουργώ σα μέντιουμ· η φωνή είναι η δική μου, πολύ αισθητά ενισχυμένη σε δύναμη και αλλαγμένη σε τόνο από την επιφωτίζουσα ενέργεια του Μαϊτρέγια. Τα μηνύματα μεταδίδονται ταυτόχρονα σε όλα τα αστρικά και νοητικά επίπεδα· εγώ προμηθεύω τη βασική αιθερική-φυσική δόνηση που απαιτείται για να γίνει αυτό. Από τα λεπτότερα αυτά επίπεδα, τα μηνύματα εντυπώνονται στο νου και στην καρδιά αναρίθμητων ανθρώπων, που σιγά-σιγά αποχτούν συνείδηση των σκέψεων και της Παρουσίας του Χριστού. Μ' αυτό τον τρόπο δίνει Εκείνος αποσπάσματα της Διδασκαλίας Του, για να ετοιμάσει το κλίμα ελπίδας και προσδοκίας που θα εξασφαλίσει ότι οι άνθρωποι θα Τον δεχτούν και θα Τον ακολουθήσουν γρήγορα και πρόθυμα.
Το να λέει κάποιος πως διαβιβάζει μηνύματα από τον ίδιο το Χριστό είναι ένας πελώριος ισχυρισμός και φέρνει σε δύσκολη θέση εκείνον που πρέπει να τον προβάλει. Αλλά αν οι άνθρωποι μπορέσουν να ελευθερώσουν το νου τους από την ιδέα πως ο Χριστός είναι ένα είδος πνεύματος, που κατοικεί στους ουρανούς εκ δεξιών του Θεού· αν μπορέσουν ν' αρχίσουν να Τον βλέπουν όπως πραγματικά είναι, ως έναν πραγματικό, ζωντανό άνθρωπο (μολονότι ταυτόχρονα είναι ένας Θεϊκός Ανθρωπος), που ποτέ δεν έφυγε από τον κόσμο· που έχει κατέβει, όχι από τους "ουρανούς", αλλά από το αρχαίο αναχωρητήριό Του στα Ιμαλάια, για να ολοκληρώσει το έργο που άρχισε στην Παλαιστίνη· ως ένα μεγάλο Δάσκαλο· έναν Ανώτερο Μύστη και Γιόγκι· ως τον κεντρικό πρωταγωνιστή της ιστορίας του Ευαγγελίου, που είναι στην ουσία της αληθινή, αλλά πολύ πιο απλή απ' ό,τι έχει παρουσιαστεί ώς τώρα· αν οι άνθρωποι μπορέσουν να δεχτούν αυτή την πιθανότητα, τότε ο ισχυρισμός ότι κάποιος δέχεται τηλεπαθητικά μηνύματα από ένα τόσο κοντινότερο και πολύ πιο προσιτό Ον γίνεται και αυτός, ίσως, πιο εύκολα δεκτός.
Όπως και να 'χουν τα πράγματα, αφήνω τη μελέτη της ποιότητας των ίδιων των Μηνυμάτων να πείσει ή όχι τον αναγνώστη. Για πολλούς ανθρώπους, οι ενέργειες που εκλύονται στη διάρκεια της επιφώτησης αρκούν ως απόδειξη. Πολλοί από εκείνους που έρχονται σ' αυτές τις συγκεντρώσεις έχουν, σε διάφορους βαθμούς, την ικανότητα να βλέπουν λεπτότερα επίπεδα της πραγματικότητας· γι' αυτούς, το θέαμα της επιφώτησης την ώρα που συμβαίνει είναι η πιο πειστική απόδειξη.
Ίσως τα παραπάνω θα βοηθήσουν να εξηγηθεί γιατί μιλάω για τους Δασκάλους, το Χριστό και την επανεμφάνισή Τους με τόση πεποίθηση. Για μένα, η ύπαρξή Τους είναι ένα γεγονός που το γνωρίζω από άμεση εμπειρία κι επαφή. Και με την ελπίδα πως θ' αφυπνιστούν και άλλοι στην πραγματικότητα αυτού του γεγονότος και, πιο πέρα ακόμα, στο βαρυσήμαντο γεγονός της επιστροφής Τους τώρα στον καθημερινό κόσμο για να μας οδηγήσουν στην Εποχή του Υδροχόου, γράφεται τούτο το βιβλίο.
* * *