Διδασκαλίες της Προαιώνιας Σοφίας
Τι είναι Θεός;
Ερωτήσεις και απαντήσεις με τον Μπέντζαμιν Κρεμ
Ε. Χρησιμοποιείτε τη λέξη "Θεός" αρκετά συχνά. Θα μπορούσατε να μας εξηγήσετε την άποψή σας για το τι εννοείτε με τη λέξη αυτή; Μπορείτε να δώσετε τον ορισμό του Θεού;Α. Περιέργως δεν ακούμε συχνά αυτή την ερώτηση, αλλά την ακούσαμε την περασμένη εβδομάδα και είπα τότε ότι αυτή θα πρέπει να είναι η πιο δυσκολοαπάντητη ερώτηση—ποιος είμαι εγώ για να πω τι είναι Θεός; Αν υπάρχει έστω και κάτι το ελάχιστο που μπορώ να πω, θα 'λεγα ότι από μια άποψη δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα, Θεός δεν υπάρχει. Και με μια άλλη έννοια, δεν υπάρχει τίποτ' άλλο παρά μόνο Θεός—μόνο Θεός υπάρχει.
Ο Θεός για μένα—μιλάω τώρα από τη διανοητική σκοπιά, κι από τη σκοπιά αυτή δεν μπορούμε να γνωρίσουμε το Θεό, αλλά αφού μου ζητήσατε έναν ορισμό (μου ζητάτε το αδύνατο, αλλά θα το επιχειρήσω)—ο Θεός είναι το γενικό σύνολο όλων των νόμων και όλων των ενεργειών που διέπονται από τους νόμους αυτούς και αποτελούν ολόκληρο το εκδηλωμένο και το ανεκδήλωτο σύμπαν—κάθε τι που γνωρίζουμε και βλέπουμε και ακούμε και αγγίζουμε και κάθε τι που δεν γνωρίζουμε ούτε ακούμε ούτε βλέπουμε ούτε αγγίζουμε, παντού, στην ολότητα του κόσμου. Κάθε εκδηλωμένο φαινόμενο είναι μέρος του Θεού. Και ο χώρος ανάμεσα σ' αυτά τα εκδηλωμένα φαινόμενα είναι επίσης Θεός. Συνεπώς, με μια πολύ πραγματική έννοια, δεν υπάρχει τίποτ' άλλο. Εσείς είσαστε Θεός. Εγώ είμαι Θεός. Τούτο το μικρόφωνο είναι Θεός. Το τραπέζι είναι Θεός. Όλα είναι Θεός. Κι επειδή όλα είναι Θεός, δεν υπάρχει Θεός. Ο Θεός δεν είναι κάποιος που μπορείς να τον δείξεις και να πεις: "Αυτός είναι ο Θεός". Θεός είναι κάθε τι που έχετε ποτέ γνωρίσει ή θα μπορούσατε ποτέ να γνωρίσετε—και κάθε τι πέρα από εκείνο που μπορείτε να γνωρίσετε.
Αυτός ο Θεός, ο ανεκδήλωτος, ο αδημιούργητος, ποθεί να γνωρίσει τον Εαυτό Του σε όλες Του τις δυνατότητες, σε όλες Του τις δυνατές εκφάνσεις, και ενσαρκώνεται—βαθμιαία ενελίσσεται σ' εκείνον τον αντίθετο πόλο του Εαυτού Του που τον ονομάζουμε ύλη. Πνεύμα και ύλη είναι δυο πόλοι της Πραγματικότητας ή του Θεού. Είναι και οι δύο μέρος του ίδιου όλου. Αλλά καθώς μεγαλώνει η πόλωσή τους—η απόσταση μεταξύ τους—δημιουργούνται τα ζεύγη των αντιθέτων: το καλό και το κακό, η νύχτα και η μέρα, το πνεύμα και η ύλη, και ούτω καθεξής. Είμαστε εγκλωβισμένοι στο δίλημμα των αντιθέσεων. Με τη μέθοδο του διαλογισμού—που μας φέρνει τελικά στη γνώση της ψυχής, της θεϊκής άποψης του εαυτού μας, και στην ενοποίηση μαζί της—μπορούμε να λύσουμε αυτόν το φαινομενικό δυϊσμό. Στη λύση αυτή στεκόμαστε ανάμεσα στους δυο αντίθετους πόλους. Εκεί στέκεται ο Γνώστης—ξέροντας πως δεν υπάρχει ούτε καλό ούτε κακό, ξέροντας ότι υπάρχει μόνο Ένα, ότι υπάρχει μόνο Θεός. Έτσι, μπορεί κανείς να γνωρίσει το Θεό μ' έναν ορισμένο τρόπο—αλλά κανείς δεν μπορεί να μιλήσει γι' αυτή τη γνώση.
Δε μπορούμε να γνωρίσουμε το Θεό από το επίπεδο από το οποίο μιλάω τώρα. Αυτό είναι αδύνατον. Μπορούμε, πιστεύω, να νιώσουμε και να βιώσουμε το Θεό ως εμπειρία, στιγμή με τη στιγμή μόνο, ως Εκείνο που ΕΙΝΑΙ, όταν προχωρήσουμε πέρα από τη σκέψη μας και σταθούμε σ' εκείνη την κατάσταση τής χωρίς σκέψη συνείδησης του όλου, χωρίς να έχουμε αίσθηση του εαυτού μας ως χωριστής οντότητας. Τότε μπορούμε να γνωρίσουμε το Θεό. Οι πιο πολλοί από μας, στο στάδιο που βρισκόμαστε, μπορούμε ίσως να Τον γνωρίσουμε για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου ή για μερικές στιγμές, αλλά εκείνο το δευτερόλεπτο ή οι στιγμές μάς δίνουν μια αίσθηση της αθανασίας Του και της απεραντοσύνης Του. Αυτό είναι όλο κι όλο που μπορούμε να πούμε εκ των υστέρων γι' αυτή την εμπειρία. Δεν μπορούμε να την περιγράψουμε. Όταν μιλάμε γι' αυτή, περιγράφουμε μια ανάμνηση, περιγράφουμε μια εμπειρία, που δεν είναι πια ο Θεός. Ο Θεός είναι κάτι για το οποίο δεν μπορούμε να μιλήσουμε, που δεν μπορούμε να Το γνωρίσουμε παρά μόνο στο παρόν—στιγμή με τη στιγμή.
Ορισμένα άτομα, όπως ο Χριστός, μπορούν να δείξουν πώς είναι ο Θεός. Αυτό έδειξε ο Χριστός στην Παλαιστίνη και ο Βούδας. Έδειξαν πώς είναι ο Θεός, από ορισμένες απόψεις. Μόνο απόψεις, ακόμα και ο Χριστός δεν μπορεί να δείξει παρά μόνο απόψεις. Έρχεται τώρα για να μας δείξει μια άποψη ανώτερη ακόμα και από την άποψη της Αγάπης που μας έδειξε άλλοτε. Θ' αποκαλύψει τώρα στην ανθρωπότητα μια μεγαλύτερη άποψη, μια πληρέστερη όψη του Θεού. Αυτή θα είναι η Νέα Αποκάλυψη.
Ε. Ώς ποιο βαθμό επιλέγει ο Θεός να ενεργεί ή να μιλάει στον άνθρωπο άμεσα και ώς ποιο βαθμό ενεργεί μέσω εκπροσώπων, όπως είναι η Ιεραρχία που περιγράφετε;
Α. Ο Θεός εργάζεται πάντοτε μέσω εκπροσώπων. Πάντοτε. Αυτό είναι αληθινό για κάθε εκδήλωση του Θεού. Από τη στιγμή που ο Θεός ενσαρκώνεται, που εκδηλώνεται σε οποιοδήποτε επίπεδο, εργάζεται μέσ' από κάποιο όργανο. Ο Ίδιος είναι ανεκδήλωτος και όμως ενυπάρχει σε κάθε τι το εκδηλωμένο. Ο Χριστός είναι ένας εκπρόσωπος. Δεν είναι ο Θεός. Όταν μιλάω για τον ερχομό του Χριστού, δεν εννοώ τον ερχομό του Θεού, αλλά τον ερχομό ενός θεϊκού ανθρώπου, που έχει εκδηλώσει τη θεϊκότητά Του μέσ' από την ίδια πορεία που κι εμείς διανύουμε—την πορεία της ενσάρκωσης, που οδηγεί βαθμιαία στην τελειοποίηση· την πορεία της μύησης, που κάνει τον άνθρωπο όλο και πιο θεϊκό. Η μύηση επιτρέπει στον άνθρωπο να εισέρχεται, λίγο-λίγο, μέσα στο Νου του Θεού. Ν' αποχτάει όλο και μεγαλύτερη συνείδηση της φύσης της Πραγματικότητας κι έτσι να γίνεται όλο και πιο θεϊκός—να επιδεικνύει όλο και μεγαλύτερο μέρος της θείας φύσης. Οι Δάσκαλοι έχουν προχωρήσει σ' αυτό το δρόμο ώς το σημείο που εμείς ονομάζουμε τελειότητα, αλλά η τελειότητα αυτή είναι σχετική. Για μας είναι τέλειοι, επειδή ολοκλήρωσαν τις εμπειρίες Τους σε τούτο τον πλανήτη. Αλλά οι Ίδιοι βλέπουν μεγάλες σφαίρες ύπαρξης ψηλότερά Τους, καταστάσεις τού Είναι για τις οποίες εμείς δεν μπορούμε να γνωρίζουμε τίποτα. Ο Χριστός είναι ο Δάσκαλος όλων των Δασκάλων, αλλά δεν είναι ο Θεός, και ποτέ δεν υποστήριξε ότι είναι ο Θεός. Είναι Υιός του Θεού, αλλά αυτό είμαστε κι εμείς. Μόνο που Εκείνος το ξέρει αυτό και το εκδηλώνει.
Για μένα, Θεός είναι το γενικό σύνολο όλων όσων υπάρχουν σ' ολόκληρο το εκδηλωμένο και το ανεκδήλωτο σύμπαν. Αυτό το ανεκδήλωτο, όταν βρίσκεται σ' ενσάρκωση, όταν είναι εκδηλωμένο, είναι ο Χριστός, η Χριστική Αρχή, η μεγάλη Εξελικτική Αρχή. Η ενέργεια αυτή—γιατί για ενέργεια πρόκειται, αφού δεν υπάρχει τίποτα που να μην είναι ενέργεια—δεν είναι ένας άνθρωπος, αλλά εκδηλώνεται μέσ' από ανθρώπους. Ο Μαϊτρέγια, ο Χριστός, είναι η Ενσωμάτωση αυτής της Αρχής σε τούτο τον πλανήτη.
Ο Θεός μπορεί να εργάζεται μόνο μέσω εκπροσώπων. Ο βαθμός της θεϊκότητας που εκδηλώνεται εξαρτάται αποκλειστικά από το επίπεδο του εκπροσώπου, από το πόσο κοντά έχει φτάσει στο Θεϊκό Νου μέσ' από την πορεία της ενοποίησης. Απ' αυτόν τον μεγαλύτερο ή τον μικρότερο βαθμό προσέγγισης στο Θεϊκό Νου πηγάζει το γεγονός της ιεραρχίας, της ιεράρχησης.
Ε. Θα μπορούσατε να μας δώσετε μια περιγραφή της Σαμπάλλα, όπως εσείς την καταλαβαίνετε;
Α. Η Σαμπάλλα (Shamballa) είναι ένα κέντρο ενέργειας, το σπουδαιότερο κέντρο στον πλανήτη. Είναι για τον πλανήτη ό,τι το κέντρο της κορυφής του κεφαλιού στον άνθρωπο. Από αυτήν και μέσω αυτής εκλύεται η ενέργεια που ονομάζουμε Θέληση. Στην πραγματικότητα, όλες οι ενέργειες περνούν μέσ' από τη Σαμπάλλα. Αλλά η ειδικότερη ενέργεια που ονομάζουμε "Δύναμη της Σαμπάλλα" είναι η ενέργεια της Θέλησης ή του Σκοπού, που ενσωματώνει το Σκοπό ή το Σχέδιο του Θεού—και ως Θεό εννοώ εδώ εκείνο το μεγάλο Ον που "εμψυχώνει" τον πλανήτη μας και που αντανακλάται στο φυσικό επίπεδο (γιατί η Σαμπάλλα είναι ένα φυσικό κέντρο, από αιθερική φυσική ύλη) ως ο Σάνατ Κουμάρα, ο Αιώνιος Νέος.
E. Πού βρίσκεται η Σαμπάλλα;
A. Βρίσκεται στην Έρημο Γκόμπι (στη Μογγολία), στα δυο ανώτερα αιθερικά επίπεδα. Μια μέρα θα γίνει ορατή και γνωστή, όταν η ανθρωπότητα θα έχει αποχτήσει αιθερική όραση. Η Σαμπάλλα εγκαταστάθηκε στη θέση της, όπως μας λένε οι εσωτερικές διδασκαλίες, εδώ και δεκαοχτώμισι εκατομμύρια χρόνια περίπου, όταν ο Λόγος του πλανήτη μας εκδηλώθηκε στο φυσικό επίπεδο στη Σαμπάλλα ως ο Σάνατ Κουμάρα, ο Κύριος του κόσμου. Ο Σάνατ Κουμάρα είναι ένας νέος, ένας νέος άνδρας, που κατοικεί στη Σαμπάλλα περιστοιχιζόμενος από τους συμβούλους Του, τους "Κουμάρα", στους οποίους περιλαμβάνεται και ο ιστορικός Βούδας, ο Γκοτάμα.
Ο Χριστός έχει το δικαίωμα να συμμετέχει στο Συμβούλιο αυτό, αποφάσισε όμως, ή μάλλον αποφασίστηκε ανάμεσα στο Χριστό και στον Σάνατ Κουμάρα, τον ίδιο τον Κύριο του Κόσμου, να παραμείνει ο Χριστός, ως Κεφαλή της Ιεραρχίας, σ' ένα φυσικό σώμα στον κόσμο. Ο Βούδας δεν βρίσκεται σ' ένα πυκνό φυσικό σώμα στον κόσμο: το σώμα αυτό το απαρνήθηκε εδώ και πολλούς αιώνες, ώστε να μπορεί να βρίσκεται στη Σαμπάλλα (στη Σαμπάλλα δεν υπάρχουν πυκνά φυσικά σώματα αλλά αιθερικά φυσικά σώματα). Ο Κύριος του Κόσμου, γνωστός στην Αγία Γραφή ως ο "Παλαιός των ημερών", έχει πολλά ονόματα: είναι "Ο Νέος των Ατέλειωτων Καλοκαιριών", "ο Βασιλιάς", "ο Μοναδικός Μυητής", "η Μεγάλη Θυσία". Είναι ο Μυσταγωγός στις ανώτερες μυήσεις, ενώ ο Χριστός είναι ο Ιεροφάντης στις δύο πρώτες μυήσεις. Είναι η πλησιέστερη όψη του Θεού που μπορούμε να γνωρίσουμε. Είναι ο "πατήρ ημών", ο προσωπικός Θεός των χριστιανών.
* * *