Διδασκαλίες της Προαιώνιας Σοφίας

Μετά θάνατον ζωή και αναγέννηση

του Μπέντζαμιν Κρεμ
Μια από τις μεγάλες τραγωδίες των τωρινών μας αντιλήψεων για την ύπαρξη είναι η στάση μας απέναντι σ' αυτό το επαναλαμβανόμενο γεγονός που το αποκαλούμε θάνατο. Το αντιμετωπίζουμε, βασικά, με φόβο και απέχθεια, επιδιώκοντας με κάθε μέσο ν' αντισταθούμε στο κάλεσμά του, παρατείνοντας, συχνά πέρα από τα όρια της χρησιμότητάς του, τη λειτουργία του φυσικού σώματος, σαν εγγύηση "ζωής". Ο τρόμος που έχουμε για το θάνατο είναι ο τρόμος του άγνωστου, της ολοκληρωτικής και απόλυτης διάλυσης, του να "μην υπάρχουμε πια". Παρά το τεράστιο πλήθος των αποδείξεων που συγκεντρώθηκαν όλ' αυτά τα χρόνια από τις τόσες και τόσες πνευματιστικές ομάδες για το ότι κάποιο είδος ζωής συνεχίζεται μετά το θάνατο, παρά το ότι, διανοητικά, πολλοί αποδέχονται την αντίληψη ότι ο θάνατος δεν είναι παρά ένα ξύπνημα σε μια νέα και πιο ελεύθερη ζωή, παρά την αυξανόμενη πίστη στη επανενσάρκωση και παρά τη μαρτυρία των σοφότερων Δασκάλων όλων των εποχών, εμείς συνεχίζουμε ν' αντιμετωπίζουμε αυτή τη μεγάλη μετάβαση με φόβο και ταραχή.

Εκείνο που κάνει αυτή τη στάση τόσο τραγική είναι το ότι απέχει τόσο πολύ από την πραγματικότητα και είναι η πηγή τόσου περιττού πόνου. Ο φόβος μας για το θάνατο είναι ο φόβος ότι η ταυτότητά μας θα εξαφανιστεί. Αυτό είναι εκείνο που μας τρομάζει. Αν μονάχα συνειδητοποιούσαμε και βιώναμε αυτό που είμαστε, αν βιώναμε το γεγονός ότι είμαστε αθάνατα Όντα που δεν μπορούν να πεθάνουν ή να εξαφανιστούν, τότε ο φόβος μας για το θάνατο θα έσβηνε. Αν, προχωρώντας πιο πέρα, συνειδητοποιούσαμε ότι, μετά το λεγόμενο θάνατο, εισερχόμαστε σ' ένα νέο και καθαρότερο φως, μέσα στο οποίο η αίσθηση της ταυτότητάς μας είναι ασύγκριτα ζωηρότερη, και ότι υπάρχουν κι άλλες, ακόμα ανώτερες απόψεις του Είναι μας που καρτερούν να τις αναγνωρίσουμε και που ώς εκείνη τη στιγμή δεν έχουμε επίγνωσή τους, τότε ολόκληρη η στάση μας απέναντι στο θάνατο θα άλλαζε προς το καλύτερο.

Θα βλέπαμε το θάνατο και τη ζωή του φυσικού επιπέδου σα στάδια σ' ένα ατέλειωτο ταξίδι προς την τελειότητα, και το θάνατο σαν την πόρτα που μας φέρνει σε μια εμπειρία πολύ λιγότερο περιοριστική πάνω σ' αυτό το δρόμο. Ελευθερωμένη από τα σύνορα του φυσικού κόσμου, η συνείδησή μας θ' ανακάλυπτε τότε νέους ευρείς ορίζοντες νοήματος και ομορφιάς, που ώς τώρα τής ήταν απρόσιτοι. Στην αμέσως ερχόμενη περίοδο, οι Δάσκαλοι κι οι μαθητές Τους θα διδάξουν την αλήθεια αυτής της εμπειρίας που την αποκαλούμε θάνατο και θ' ανοίξουν για όλους μας μια νέα μεγάλη ελευθερία. Θα μάθουμε να δεχόμαστε το θάνατο ως αυτό που είναι: μια απόδοση των οχημάτων μας στην πηγή τους – "χους εις χουν" – και απελευθέρωση για μια νέα και γεμάτη νόημα ζωή.

Η διαδικασία του θανάτου

Θα κατανοήσουμε τελικά ότι το μοναδικό και βαρυσήμαντο γεγονός που τώρα τ' ονομάζουμε θάνατο είναι μια εύρυθμη διαδοχή σταδίων όπου η ψυχή εγκαταλείπει με τη σειρά καθένα από τα οχήματα που η ίδια έχει δημιουργήσει.

Η διαδικασία του θανάτου αρχίζει όταν η ψυχή αποσύρει την ενέργειά της από το πυκνό φυσικό σώμα. Αυτό μπορεί να καλύψει μια μεγαλύτερη ή μια μικρότερη χρονική περίοδο. Μια σειρά από καρδιακές προσβολές ή μια αρρώστια που σταθερά επιδεινώνεται μπορεί να είναι σημάδι ότι η ψυχή έχει αρχίσει αυτή τη διαδικασία. Αμέσως μόλις επέλθει ο θάνατος, τα λεπτά σώματα – δηλαδή το αστρικό και το νοητικό σώμα μέσα στο αιθερικό όχημα – αποσύρονται από το πυκνό φυσικό σώμα. Κι αυτό πάλι μπορεί να γίνει γρήγορα ή πιο αργά, αλλά οι Δάσκαλοι συμβουλεύουν να περιμένουμε να περάσουν τρεις ημέρες προτού γίνει η ταφή ή η αποτέφρωση (που είναι προτιμότερη) για να είναι βέβαιο ότι το αιθερικό σώμα έχει εντελώς αποσυρθεί από το πυκνό φυσικό του αντίστοιχο – το πυκνό φυσικό σώμα.

Η ατομική συνείδηση μένει τότε στο αιθερικό σώμα, το οποίο στη συνέχεια θ' αποβληθεί κι αυτό με τη σειρά του. Τα σωματίδια της ουσίας που απαρτίζουν το αιθερικό όχημα θα επιστρέψουν τότε και πάλι στον ωκεανό της αιθερικής ενέργειας που μας περιβάλλει. Η ταχύτητα αυτής της διάλυσης εξαρτάται από το κάρμα του ατόμου. Όταν το αιθερικό όχημα θα έχει πια αποβληθεί, το αστρικό περίβλημα δίνει στο άτομο συνείδηση στο αστρικό πεδίο, όπου θα παραμείνει για ένα διάστημα μέσα σ' ένα από τα εφτά αστρικά επίπεδα – εκείνο που αντιστοιχεί περισσότερο στην αστρική του φύση. Εκεί θα πρέπει και πάλι ν' αντιμετωπίσει τις επιθυμίες που κουβάλησε μαζί του από τη γήινη ζωή του και συχνά ο άνθρωπος παραμένει εγκλωβισμένος μέσα σ' αυτές.

Στους περισσότερους ανθρώπους, ο μεγαλύτερος φόβος απέναντι στο θάνατο έγκειται στην πεποίθησή τους ότι θα χάσουν την ταυτότητα και τη συνείδησή τους, ότι θα νιώσουν μοναξιά και θα πάψει η επαφή τους με οικογένεια και φίλους. Στην πραγματικότητα, μετά το θάνατο ο άνθρωπος, όχι μόνο δεν βιώνει τέτοια απώλεια, αλλά αντίθετα, ελευθερωμένος από τους περιορισμούς του φυσικού οχήματος, ανακαλύπτει ότι η συνειδητή του εγρήγορση εντείνεται σε απροσμέτρητο βαθμό. Βλέπει κι από τις δυο πλευρές: βλέπει και τον κόσμο των μορφών που μόλις άφησε και το νέο κόσμο όπου μόλις μπήκε, με ανθρώπους γύρω του οικείους, έτοιμους να τον καλωσορίσουν σ' αυτή την πιο ελεύθερη κατάσταση. Ταυτόχρονα, μπορεί ακόμα να συντονίζεται στα συναισθήματα και στις σκέψεις εκείνων που άφησε πίσω του. Ο θάνατος, όχι μόνο δεν είναι μια τραυματική εμπειρία, αλλά για πολλούς έρχεται τόσο γλυκά και ομαλά ώστε δεν συνειδητοποιούν ότι είναι νεκροί, και χρειάζονται τότε τη βοήθεια εκείνων που έχουν ως έργο τους να τους κάνουν γνωστό αυτό το γεγονός. Υπάρχουν μαθητές, μύστες και μερικοί Δάσκαλοι που δρουν στο αστρικό επίπεδο, προστατεύοντας τους ανθρώπους και βοηθώντας τους ν' αποχτήσουν επίγνωση του θανάτου τους.

Στο αστρικό επίπεδο ο άνθρωπος κάνει ό,τι κανονικά θα έκανε αν ήταν ενσαρκωμένος στο φυσικό επίπεδο. Αν η συνείδηση είναι πολύ εστιασμένη στο αστρικό, με πολύ λίγο νοητικό εστιασμό, το άτομο μπορεί να παραμείνει στο αστρικό πεδίο για πολύν καιρό – "πολύν καιρό" σύμφωνα με το δικό μας τρόπο σκέψης, αφού, έξω από τη σφαίρα του φυσικού εγκεφάλου, "χρόνος" δεν υπάρχει. Αν και η ζωή στο αστρικό επίπεδο είναι γεγονός, όπως γεγονός είναι και η ζωή στο πυκνό φυσικό επίπεδο, δεν παύει ωστόσο να είναι μόνο πλάνη. Όλες οι ελπίδες, οι φόβοι κι η επιθετικότητά μας, τα μίση, οι ζήλιες και τα πάθη μας, σχηματίζουν ισχυρές μορφές σκέψης που αργά ή γρήγορα πρέπει να διαλυθούν. Έτσι, η μόνη κόλαση που υπάρχει είναι εκείνη που εμείς οι ίδιοι δημιουργήσαμε στα αστρικά επίπεδα. Η κόλαση που βρίσκουμε μπροστά μας είναι μια κόλαση καμωμένη από τις δικές μας επιθυμίες, τις δικές μας ωμότητες, τη δική μας χωριστότητα και τις δικές μας μνησικακίες και φόβους που ενοικούν το αστρικό πεδίο. Αυτή η αρχή βρίσκεται πίσω από τη συμβουλή των Δασκάλων να μάθουμε να ελέγχουμε τις σκέψεις και τις συναισθηματικές μας αντιδράσεις.

Πεθαίνοντας συνειδητά

Για τον ίδιο λόγο είναι επίσης σημαντικό ν' ανεβάσουμε τη συνείδηση όσο πιο ψηλά γίνεται την ώρα του θανάτου, χρησιμοποιώντας το τελευταίο ανακλαστικό των νεύρων για να ωθήσουμε τη συνείδηση να περάσει πέρα από τα αστρικά και τα κατώτερα νοητικά επίπεδα και να φτάσει στα ανώτερα νοητικά, όσο γίνεται πιο ψηλά, πιο γρήγορα και πιο συνειδητά. Θα πρέπει, συνεπώς, να γίνεται ειδική προετοιμασία για το θάνατο, και στο μέλλον οι άνθρωποι θα διδάσκονται πώς να πεθαίνουν συνειδητά για να μπορούν να το κάνουν αυτό.

Μετά το θάνατο του φυσικού σώματος, το άτομο παραμένει σ' εκείνα τα αστρικά επίπεδα που αντιστοιχούν περισσότερο στο σημείο της εξέλιξης όπου πέτυχε να φτάσει στη φυσική ζωή του. Σ' αυτά τα λεπτά επίπεδα, οι ικανότητες της αντίληψής μας ελευθερώνονται από τη διαδικασία της σκέψης και των συλλογισμών που λειτουργούν μέσ' από το φυσικό εγκέφαλο. Εκεί κάθε γνώση και κάθε εμπειρία τη βλέπουμε, την ακούμε, τη νιώθουμε και τη γνωρίζουμε άμεσα, μ' ολόκληρη τη σημασία της. Υπάρχει ακαριαία αντίληψη, γνώση και ομορφιά, κι ένας τύπος χαράς κι απελευθέρωσης που όμοιές τους δεν μας είναι δυνατόν να γνωρίσουμε στο υλικό επίπεδο.

Μια κατάσταση έκστασης

Στα ανώτερα αστρικά επίπεδα αυτή η άμεση εμπειρία έχει έναν πιο εκστατικό χαρακτήρα, μιαν ανώτερη, πιο εκλεπτυσμένη συναισθηματική φύση, που αντιστοιχεί στα ανώτερα αστρικά επίπεδα του κέντρου της καρδιάς. Ο άνθρωπος που πριν από το θάνατο έφτασε σ' ένα ορισμένο επίπεδο ανάπτυξης, βιώνει μια σχεδόν διαρκή έκσταση και χαρά σ' αυτά τα επίπεδα, μια αίσθηση ομορφιάς και λαμπρότητας που είναι η αντανάκλαση, σ' αυτό το επίπεδο, της αγάπης-σοφίας ή "μπούντι". Στην πραγματικότητα, "μπούντι" είναι μια κατάσταση εκστατικής αγαλλίασης που μπορεί να βιωθεί και στο φυσικό επίπεδο, όταν ο άνθρωπος πετύχει έναν υψηλό βαθμό βουδικής επαφής στη διάρκεια του διαλογισμού.

Η εμπειρία που βιώνει το άτομο στο νοητικό επίπεδο είναι εντελώς διαφορετικού είδους. Εδώ είναι λιγότερο ζήτημα έκστασης και περισσότερο γνώσης ή σοφίας. Σ' αυτό το επίπεδο μπορεί κανείς να γνωρίσει όχι μόνο έκσταση αλλά και τη μεγάλη σημασία και το νόημα που κρύβονται πίσω της. Ο αρκετά εξελιγμένος, ο ενορατικά συνειδητός, κατανοεί αυτό το νόημα και το Σκοπό και τη Θέληση του Θεού.

Η εμπειρία της "πραλάγια"

Για πιο προχωρημένους ανθρώπους, η ύπαρξη στο νοητικό επίπεδο θα είναι η τελευταία εμπειρία πριν επιστρέψουν στην ενσάρκωση και πάλι. Αλλά είναι δυνατόν το νοητικό σώμα να διαλυθεί κι αυτό με τη σειρά του και τότε το άτομο θα ζήσει σε μια κατάσταση "πραλάγια", στο "ντεβατσάν". Αυτή είναι μια μη-νοητική, μη-αστρική, μη-υλική κατάσταση ύπαρξης κάπου ανάμεσα στο θάνατο και στη ζωή. Είναι μια κατάσταση του Είναι, εκτός ενσάρκωσης, όπου η παρόρμηση για ζωή είναι προσωρινά αδρανής. Είναι μια κατάσταση ατέλειωτης αγαλλίασης, μια εμπειρία τέλειας γαλήνης. Το να ζει κανείς σε πραλάγια δεν σημαίνει ότι δεν έχει συνείδηση, αλλά ότι καμιά συνειδητή διεργασία μάθησης δεν λειτουργεί μέχρις ότου ο άνθρωπος να ενσαρκωθεί και πάλι. Είναι μια κατάσταση απορρόφησης μέσα στο Απόλυτο, απ' όπου επιστρέφει κανείς σύμφωνα με νόμο, όταν ομαδική ανάγκη το απαιτήσει.

Στην κατάσταση της πραλάγια η ψυχή ζει στη δική της σφαίρα, μη έχοντας κανέναν άλλο σκοπό από το να είναι η ψυχή. Επειδή δεν υπάρχουν κατώτερα οχήματα σ' αυτή την κατάσταση ύπαρξης, η ψυχή δεν κερδίζει καμιά εμπειρία, όπως όταν είναι στα άλλα επίπεδα. Πρόοδος κάποιου συγκεκριμένου είδους μπορεί να υπάρξει μόνο σ' αυτά τα άλλα επίπεδα. Η ψυχή έρχεται σ' ενσάρκωση κατευθυνόμενη από το Λόγο σύμφωνα με ομαδικό σκοπό και το Σχέδιο. Είναι μεγάλη θυσία για την ψυχή να κατέβει στο φυσικό επίπεδο και να ενσαρκωθεί, κι αυτό το κάνει με τη δική της αυτοθυσιαστική θέληση. Αυτή η αυτοθυσιαστική θέληση της ψυχής είναι μια μεγάλη κινητήρια δύναμη. Στην πραλάγια δεν υπάρχει θέληση για ενσάρκωση. Η ψυχή είναι δυνατόν να παραμείνει σε πραλάγια από μερικές δεκάδες χρόνια μέχρι αναρίθμητες χιλιετίες, ώς την ώρα που μια ομάδα ψυχών θα βγει από την κατάσταση τής πραλάγια και θα σταλεί στην ενσάρκωση, γιατί ο καιρός είναι σωστός και οι συνθήκες κατάλληλες. Αυτός είναι ο τρόπος που το σώμα της ψυχής, ή αιτιατό σώμα, αποχτάει περισσότερη εμπειρία. Το αιτιατό σώμα δέχεται όλο και περισσότερη από τη γνώση και τη συνείδηση της ψυχής, καθώς τα οχήματα της ψυχής εξευγενίζονται όλο και πιο πολύ.

Διατήρηση της εμπειρίας από τη ζωή στα μόνιμα άτομα

Αυτός ο εξευγενισμός των οχημάτων της ψυχής (του αιθερικού, του αστρικού και του νοητικού σώματος) συντελείται μέσ' από τα λεγόμενα "μόνιμα άτομα". Αυτά είναι άτομα φυσικής, αστρικής και νοητικής ύλης γύρω από τα οποία σχηματίζονται τα σώματα για μια νέα ενσάρκωση. Τα μόνιμα άτομα διατηρούν το δονητικό ρυθμό που είχε πετύχει να φτάσει ο άνθρωπος ώς τη στιγμή του θανάτου. Αν ο άνθρωπος έχει κάνει μεγάλη πρόοδο, τα σώματά του στις επόμενες ενσαρκώσεις θα είναι πιο εξευγενισμένα, αντιστοιχώντας στη δόνηση του μόνιμου ατόμου και – χάρη στη μαγική λειτουργία της ψυχής – θα προσελκύουν ύλη υπο-ατομικής υφής όλο και περισσότερο. Μ' αυτό τον τρόπο, η δόνηση των μόνιμων ατόμων θα ανελίσσεται προς όλο και υψηλότερες συχνότητες. Επειδή τα σώματα έλκουν ύλη παρόμοιου δονητικού ρυθμού, κάθε πρόοδος που συντελείται σε κάθε ζωή οδηγεί στη δημιουργία ενός σώματος όλο και πιο εξευγενισμένου, όλο και υψηλότερης συχνότητας. Τα μόνιμα άτομα είναι, επομένως, οι πυρήνες που έλκουν τα ατομικά σωματίδια από τα οποία θα σχηματιστούν πρώτα το νοητικό σώμα, μετά το αστρικό και στη συνέχεια το αιθερικό φυσικό σώμα – και τέλος, ως "συμπύκνωση" του αιθερικού, το πυκνό φυσικό σώμα.

Τα μόνιμα άτομα κάθε ανθρώπου συνδέονται με το αιτιατό σώμα της ψυχής και δεν επηρεάζονται από εμπειρίες όσο η ψυχή είναι εκτός ενσάρκωσης. Το αιτιατό σώμα βρίσκεται στο ανώτερο από τα τέσσερα νοητικά επίπεδα και είναι ένα είδος δεξαμενής ή αποθήκης όπου φυλάσσονται όλες οι παραστάσεις, όλα τα βιώματα και όλη η γνώση που αποκόμισε το άτομο από το φυσικό, το αστρικό και το νοητικό επίπεδο. Ένας "ασημένιος λώρος" συνδέει την ψυχή και το σώμα τής ψυχής με τα τρία μόνιμα άτομα. Σ' αυτόν το λώρο, η συνείδηση είναι συνεχής κι αδιάλειπτη, έτσι ώστε, όταν έρχεται ο καιρός για μια νέα ενσάρκωση της ψυχής, σωματίδια από ύλη παρόμοιας δόνησης έλκονται μαγικά γύρω από τα μόνιμα άτομα για να σχηματίσουν τα σώματα. Τα μόνιμα άτομα εξακολουθούν να δονούνται με την συχνότητα που είχαν φτάσει στην προηγούμενη ζωή και είναι διαποτισμένα από τη συνείδηση, την ενεργειακή δόνηση, εκείνων των επιπέδων.

Το αιτιατό σώμα ή σώμα της ψυχής

Το αιτιατό σώμα, ο υποδοχέας όπου συσσωρεύεται και αποθηκεύεται αυτή η συνειδητότητα, βρίσκεται στο ανώτατο από τα τέσσερα νοητικά επίπεδα.

Στην αρχή κάθε ενσάρκωσης, όταν τα οχήματα είναι έτοιμα, η ψυχή διαμορφώνει το νοητικό, αστρικό και φυσικό της σώμα ή περίβλημα. Η συσσωρευμένη γνώση κι εμπειρία, που αποκτήθηκε στη διάρκεια των προηγούμενων ζωών, ρέει από το επίπεδο της ψυχής στο φυσικό εγκέφαλο, ο οποίος συγκρατεί όση μπορεί συνειδητά ν' απορροφήσει, να χρησιμοποιήσει και να γνωρίσει. Αυτή η γνώση δεν μπορεί ωστόσο να αντληθεί παρά μόνο όταν τα κέντρα του εγκεφάλου έχουν αφυπνιστεί αρκετά ώστε να μπορούν να χρησιμοποιηθούν μ' αυτό τον τρόπο. Όταν τελικά γίνει αυτό, τότε προκύπτει αυτό που το λέμε "ιδιοφυΐα". Στην ψυχή καθρεφτίζονται η Μονάδα ή Πνευματική Θέληση, η πνευματική ενόραση ή Μπούντι, και ο ανώτερος νους ή Μάνας. Ο ιδιοφυής άνθρωπος – άντρας ή γυναίκα – είναι σε θέση να συντονίζεται στο επίπεδο της ψυχής και στο επίπεδο της μανασικής ή βουδικής συνείδησης ή σκέψης. Αυτή είναι η πηγή εκείνης της ανώτερης γνώσης ή του μεγάλου ταλέντου που διαφυλάσσεται ως παρακαταθήκη από την εμπειρία των προηγούμενων ζωών. Ιδιοφυΐα, επομένως, είναι κάποιος που έχει στενή και ακαριαία επαφή με την ψυχή και που μπορεί να αντλεί σοφία και γνώση από το επίπεδό της και να την κατεβάζει στο φυσικό εγκέφαλο, επειδή τα εγκεφαλικά κέντρα, τα οποία στους περισσότερους ανθρώπους μένουν αχρησιμοποίητα, σ' αυτόν έχουν ανοιχτεί.

* * *