Θρησκεία και Προαιώνια Σοφία

Ξεπερνώντας τη θρησκευτική χωριστικότητα

Η εμφάνιση ενός πνευματικού δασκάλου για ολόκληρη την ανθρωπότητα (κάτι που οι περισσότεροι άνθρωποι δεν περιμένουν να συμβεί ακόμα ή ίσως περιμένουν να συμβεί με διαφορετικό τρόπο) εγείρει πολλά ερωτηματικά για πολλούς, είτε πιστεύουν σε μια θρησκεία είτε όχι. Και στις δυο περιπτώσεις, η ανταπόκρισή τους σ' αυτή την εμφάνιση σκοντάφτει σε ορισμένα στοιχεία της παιδείας τους που δεν τους αφήνουν να δουν τον Μαϊτρέγια στον αληθινό Του ρόλο και ταυτότητα.

Έτσι, θα είναι ίσως ιδιαίτερα δύσκολο για τους πιστούς των διαφόρων θρησκειών να Τον δεχτούν όπως είναι. Συχνά η οπτική τους περιορίζεται, σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό, από το παραδοσιακό πλαίσιο της πίστης τους, από το οποίο είναι δύσκολο ν' αποστασιοποιηθούν. Το κοινό σημείο αυτών των διαφορετικών θρησκευτικών παραδόσεων είναι η προσδοκία ότι ο θρησκευτικός ηγέτης τους (ή ο διάδοχός του) θα παρέμβει στον ρου της Ιστορίας με τρόπο όλως ασυνήθιστο. Δυστυχώς, μια άλλη κοινή πεποίθηση είναι ότι οι πιστοί της δικής τους θρησκείας είναι οι "εκλεκτοί" και ότι σ' αυτούς και μόνο σ' αυτούς θα φέρει ο Δάσκαλος τον παράδεισο, είτε σε τούτη είτε στη μέλλουσα ζωή.

Η πραγματικότητα, κατά την άποψή μας, είναι διαφορετική. Αυτοί οι διαχωριστικοί φραγμοί ανάμεσα σε πίστεις και ανθρώπους δεν υψώθηκαν από το Βούδα, τον Κρίσνα, το Μωάμεθ, τον Ιησού ή το Ζωροάστρη, αλλά από τους οπαδούς τους. Οι μεγάλοι πνευματικοί ηγέτες όλων των εποχών τόνισαν πάντα το ενιαίο, το αδιαίρετο της ανθρωπότητας. Δεν ήταν οι ίδιες οι διδασκαλίες, αλλά η λαθεμένη εφαρμογή τους εκείνο που οδήγησε στους θρησκευτικούς πολέμους, τη μισαλλοδοξία, τις ιερές εξετάσεις και τη χωριστικότητα.

Το κλειδί για μια καλύτερη κατανόηση του έργου των μεγάλων πνευματικών δασκάλων είναι το γεγονός ότι όλοι τους εργάζονται πάντοτε μαζί, ως μέλη μιας ομάδας που είναι γνωστή ως η "Πνευματική Ιεραρχία". Στο μακρύ μονοπάτι της εξέλιξης, αυτή η Ιεραρχία πάντα στήριζε την ανθρωπότητα, εργαζόμενη τον πιο πολύ καιρό απαρατήρητη, πίσω από τη σκηνή, αλλά μερικές φορές δημόσια, όταν ο καιρός ήταν ώριμος για ν' αποκαλυφθεί μια σημαντική, νέα διδασκαλία.

Δεν ήταν λίγες οι φορές που αυτές οι δημόσιες αποστολές προκάλεσαν σύγχυση σε μιαν ανθρωπότητα που δεν ήταν εφοδιασμένη με αρκετές γνώσεις για να βυθομετρήσει ή να ερμηνεύσει σωστά τα γεγονότα που επακολούθησαν. Μεγάλες παρερμηνείες έχουν υποστεί ιδιαίτερα οι προαγγελίες που έκαναν διάφοροι δάσκαλοι για μια μελλοντική "επιστροφή" τους, και οι προβλέψεις, συμβολικά διατυπωμένες, σχετικά με τις συνθήκες που θα περιβάλλουν αυτή την επιστροφή. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα εδώ είναι η δυσκολία των εβραίων ν' αναγνωρίσουν και ν' αποδεχτούν τον Ιησού ως τον αναμενόμενο Μεσσία, δυσκολία που οφειλόταν ιδιαίτερα στην πεποίθησή τους ότι ο Μεσσίας επρόκειτο να επιβληθεί σαν κραταιός πολιτικός και στρατιωτικός ηγέτης. Και όμως, ο Ιησούς ήταν πράγματι ο αναμενόμενος νέος ηγέτης – αλλά μ' έναν τρόπο που δεν έγινε κατανοητός ούτε από τους εβραίους ούτε από τους χριστιανούς.

Μια νέα αποκάλυψη δεν δίνεται πάντα από ένα Δάσκαλο της Σοφίας αυτοπροσώπως. Συχνά χρησιμοποιείται γι' αυτό το έργο ένας μαθητής, που έχει δεχτεί να λειτουργήσει ως "όχημα" για το Δάσκαλό του. Ο Ιησούς ήταν ένας τέτοιος μαθητής και μύστης: σ' όλη τη διάρκεια της αποστολής του, δηλαδή στα τρία χρόνια από τη βάπτισή του στον Ιορδάνη και μετά, ο Ιησούς "επισκιαζόταν" από το Δάσκαλό του: τον Μαϊτρέγια, το Χριστό, που είναι ταυτόχρονα και ο Δάσκαλος όλων των Δασκάλων. Γι' αυτό και ο χριστιανισμός πάλεψε επί αιώνες με το ζήτημα της διπλής φύσης – θεϊκής και ανθρώπινης – του Ιησού, που τώρα είναι και ο Ίδιος ένας Δάσκαλος της Σοφίας. Έτσι, ο ισχυρισμός των χριστιανών ότι ο Ιησούς ήταν ο μονογενής υιός του Θεού δεν είναι σωστός. Κάθε άνθρωπος είναι υιός ή θυγατέρα του Θεού, όπως μας δίδαξε ο ίδιος ο Ιησούς. Αλλά οι πιο πολλοί από μας είμαστε θεϊκοί μόνο δυνάμει, και μόνο οι Δάσκαλοι και οι πιο εξελιγμένοι μαθητές Τους μπορούν ν' αποκληθούν "Υιοί του Θεού" με την εσωτερική έννοια του όρου – δηλαδή άνθρωποι που έχουν φέρει τις έμφυτες θεϊκές τους ιδιότητες σε πλήρη ανάπτυξη και έκφραση.

Οι προβλέψεις που έκαναν στο παρελθόν οι πνευματικοί δάσκαλοι για την επιστροφή "Τους" ανάγονταν όλες, χωρίς εξαίρεση, στα γεγονότα που εκτυλίσσονται τώρα, καθώς ο κόσμος κινείται προς μια νέα εποχή. Αναφέρονταν, όχι στη "συντέλεια του κόσμου", αλλά στο τέλος μιας εποχής και την αρχή ενός νέου κύκλου. Γι' αυτό το λόγο βρίσκεται εδώ ο Μαϊτρέγια.

Τούτη τη φορά, δεν εργάζεται μέσ' από ένα μαθητή ως ενδιάμεσο, αλλά έχει έρθει ο Ίδιος από τ' αρχαίο αναχωρητήριό Του – μια κοιλάδα ψηλά στα Ιμαλάια. Τον Ιούλιο του 1977 εγκαταστάθηκε στην ασιατική κοινότητα του Λονδίνου, όπου εργάζεται από τότε, προετοιμάζοντας την εμφάνισή Του μπροστά σ' ολόκληρο τον κόσμο, ως δάσκαλος για ολόκληρη την ανθρωπότητα – χριστιανούς κι εβραίους, βουδιστές και ταοϊστές, ινδουιστές και μουσουλμάνους, και ταυτόχρονα, στον ίδιο βαθμό, για κείνους που δεν έχουν καμιά θρησκεία.

Πάνω απ' όλα, η εμφάνιση του Μαϊτρέγια δεν πρέπει να ιδωθεί σαν ένα γεγονός αποκλειστικά για τους θρησκευόμενους, ένα γεγονός που δεν αφορά τους μη θρησκευόμενους. Οι Δάσκαλοι της Σοφίας και οι μαθητές τους δεν είναι "θρησκευτικό" φαινόμενο. Προσπάθησαν επανειλημμένα να διδάξουν στην ανθρωπότητα τις αρχές της δικαιοσύνης και της αδελφοσύνης, την ανάγκη για σωστές ανθρώπινες σχέσεις και συνεπώς για μια σωστή σχέση ανάμεσα στον άνθρωπο και το Θεό. Ωστόσο, οι Εκκλησίες έδωσαν πάντα έμφαση στο μυστικιστικό στοιχείο και ταυτόχρονα μονοπώλησαν την έννοια της πνευματικότητας, διεκδικώντας την αποκλειστικά για το θρησκευτικό πεδίο.

Αλλά το θρησκευτικό μονοπάτι είναι ένας μόνο από τους δρόμους. Ο καλλιτέχνης, ο πολιτικός, ο επιστήμονας, ο χειρωνακτικά εργαζόμενος, ο κάθε άνθρωπος – πιστός ή όχι – μπορεί να ζήσει μια πραγματικά πνευματική ζωή. Το αληθινό κριτήριο της πνευματικότητας είναι το αν εργάζεται κανείς ή όχι στην υπηρεσία της ανθρωπότητας.

Και ο Μαϊτρέγια δίνει την ύψιστη προτεραιότητα στην υπηρεσία. Επισημαίνει το απάνθρωπο ενός κόσμου που υποχρεώνει τους γεωργούς στην Αμερική και την Ευρώπη να μειώσουν την παραγωγή τους τη στιγμή που κάθε δυο δευτερόλεπτα ένα παιδί πεθαίνει από πείνα· ενός κόσμου όπου οι φτωχές χώρες στενάζουν κάτω από το βάρος αβάσταχτων χρεών, ενώ οι βιομηχανικές χώρες δαπανούν εκατοντάδες δισεκατομμύρια δολάρια για εξοπλισμούς.

Ο Μαϊτρέγια θα μας δείξει καθαρά ότι έχουμε να πάρουμε μια μείζονα απόφαση: είτε ν' αλλάξουμε τον τρόπο που ερχόμαστε σε σχέση ο ένας με τον άλλο, και να θέσουμε ως κατευθυντήρια αρχή μας το να μοιράσουμε, είτε να συνεχίσουμε τον τωρινό μας εγωιστικό, ανταγωνιστικό τρόπο και ν' αυτοκαταστραφούμε.

Αυτή την επιλογή θα πρέπει να την κάνουμε με απόλυτη ελευθερία: ο Μαϊτρέγια είναι ένας δάσκαλος, ένας σύμβουλος, ένας οδηγός. Σ' εμάς εναπόκειται ν' αποφασίσουμε αν θα ενστερνιστούμε ή όχι τη συμβουλή Του. Αλλά ο Ίδιος έχει ήδη πει ότι η ανταπόκρισή μας είναι προβλεπτή: θα προτιμήσουμε να θέσουμε σ' εφαρμογή τις διδασκαλίες Του. Αυτό σημαίνει ότι βρισκόμαστε στο ξεκίνημα μιας νέας εποχής: μιας εποχής διαφωτισμού, απίστευτων επιστημονικών επιτευγμάτων και σωστών ανθρώπινων σχέσεων· μιας εποχής που θα μας φέρει μια νέα κατανόηση εκείνου που ονομάζουμε Θεό, και της θέσης του Μαϊτρέγια, της Ιεραρχίας και της ανθρωπότητας μέσα στο Σχέδιό Του.

* * *