Θρησκεία και Προαιώνια Σοφία

Η ιστορία του Ευαγγελίου και το μονοπάτι της μύησης

Του Μπέντζαμιν Κρεμ

Το εξελικτικό ταξίδι που κάνουμε σημαδεύεται από πέντε μείζονα σημεία κρίσης, μείζονες διευρύνσεις της συνείδησης, τις πέντε βαθμίδες προς την Απελευθέρωση και την Τελειοποίηση. Αυτές είναι οι πέντε πλανητικές μυήσεις που μας ελευθερώνουν από την ανάγκη για περαιτέρω ενσαρκωτική εμπειρία σ' αυτή τη Γη. Όλοι οι Δάσκαλοι έχουν πάρει αυτές τις πέντε μυήσεις (μερικοί μάλιστα έχουν πάρει και άλλες, ακόμα υψηλότερες), και η παρουσία Τους σ' αυτό τον κόσμο οφείλεται σε μια συνειδητή απόφασή Τους να υπηρετήσουν το Σχέδιο της Εξέλιξης και όχι στην ανάγκη να ενσαρκωθούν λόγω προσωπικού κάρμα.

Η εσωτερική πορεία που λέγεται μύηση είναι μια τεχνητή διεργασία ταχύρρυθμης ανάπτυξης που εισήχθη στον πλανήτη μας στους μεσοατλάντιους χρόνους για να επισπεύσει την εξελικτική πορεία. Χωρίς αυτήν, θα φτάναμε αναπόφευκτα κάποτε στο ίδιο σημείο ανάπτυξης όπου είμαστε σήμερα, μόνο που θα χρειάζονταν εκατομμύρια χρόνια παραπάνω για να φτάσουμε ώς εδώ.

Εκείνες τις μακρινές ημέρες, σ' ένα άλλο μέρος του ηλιακού μας συστήματος συνέβη μια κρίση που έκανε αναγκαία την παρουσία εκεί μερικών από τα πιο προχωρημένα μέλη της Ιεραρχίας του δικού μας πλανήτη – που εκείνη την εποχή όλα τα μέλη της προέρχονταν από την Αφροδίτη. Έτσι εισήχθη η πορεία της μύησης, προκειμένου να επιτρέψει στα πιο προχωρημένα μέλη της γήινης εξέλιξης να περάσουν μέσ' απ' αυτή τη διεργασία εσπευσμένης ανάπτυξης και ν' αποχτήσουν τα αναγκαία εφόδια ώστε ν' αναλάβουν τις κατώτερες θέσεις της Ιεραρχίας, ελευθερώνοντας έτσι τους Πρεσβύτερους Δασκάλους για άλλη εργασία.

Η ανώτατη μύηση που μπορούσε να πάρει ένας γήινος άνθρωπος εκείνη την εποχή ήταν η τρίτη μύηση, και ανάμεσα στην πρώτη ομάδα γήινων που έφτασαν σ' αυτό το επίτευγμα ήταν ο Χριστός και ο Βούδας, οι οποίοι παραμένουν στην πρωτοπορία της εξέλιξής μας μέχρι σήμερα.

Ιδωμένη από την εσωτερική σκοπιά, η ιστορία του Ευαγγελίου είναι στην πραγματικότητα η ιστορία της μύησης, μια ιστορία που παρουσιάστηκε στην ανθρωπότητα πολλές φορές, με διαφορετικούς τρόπους, πολύ πριν από το χριστιανισμό. Η αφήγηση της ζωής του Ιησού είναι η συμβολική παρουσίαση, σε δραματική αναπαράσταση για χάρη μας, του ταξιδιού που κάνει ο μύστης προς την Τελειότητα.

Η πρώτη μύηση ονομάζεται Γέννηση του Χριστού και συμβολίζεται από τη γέννηση του Μαθητή Ιησού στη Βηθλεέμ. Όταν η εξελικτική ενέργεια, που την αποκαλούμε Αρχή του Χριστού ή Χριστική Συνείδηση, αφυπνίζεται μέσα στην ανθρώπινη καρδιά (δηλαδή στο πνευματικό κέντρο της καρδιάς που βρίσκεται στο δεξί μέρος του στήθους), ο άνθρωπος –άντρας ή γυναίκα– είναι έτοιμος για την προετοιμασία που απαιτείται για να πάρει την πρώτη μύηση.

Είναι σημαντικό να συνειδητοποιήσουμε ότι το άτομο είναι ήδη μύστης προτού να σταθεί μπροστά στο Μυσταγωγό. Η ανθρώπινη ψυχή, ο πρώτος δάσκαλος, φέρνει το όχημά της στο σημείο της μύησης μέσ' από τα βιώματα της ζωής και το διαλογισμό. Τότε επεμβαίνει ο Δάσκαλος (της Ιεραρχίας) και, μ' ένα συνδυασμό ερεθισμάτων, δοκιμασιών και ευκαιριών για υπηρεσία, προετοιμάζει τον υποψήφιο να εμφανιστεί μπροστά στον Ιεροφάντη για να δεχτεί τον αντίκτυπο της ενέργειας από τη ράβδο της μύησης που Εκείνος χειρίζεται. Ο Χριστός, ο Μαϊτρέγια, είναι ο Ιεροφάντης στην πρώτη και στη δεύτερη μύηση, ενώ η τρίτη και οι ανώτερες μυήσεις γίνονται μπροστά στον Κύριο του Κόσμου, τον Σάνατ Κουμάρα, στη Σαμπάλλα. "Εγώ ειμί η οδός". "Ουδείς έρχεται προς τον πατέρα ει μη δι' εμού". Αυτά τα λόγια του Χριστού είναι αληθινά από την εσωτερική σκοπιά, αλλά οι Εκκλησίες, εντελώς λαθεμένα, τους έδωσαν την ερμηνεία ότι ο χριστιανισμός (ή, πιο σωστά, η Εκκλησία) είναι το μοναδικό πνευματικό μονοπάτι, ότι μόνο αν ο άνθρωπος δέχεται τα (δημιουργημένα από ανθρώπους) δόγματα και τις διδασκαλίες της χριστιανικής Εκκλησίας, τότε μόνο μπορεί να γνωρίσει το Θεό. Ο Χριστός ενσωματώνει την Αρχή του Χριστού πάνω σ' αυτό τον πλανήτη. Η εκδήλωση της Αρχής του Χριστού είναι εκείνη που μας κάνει να αναπροσανατολιζόμαστε και να εισερχόμαστε στο Μυητικό Μονοπάτι. Μ' αυτή την έννοια, ο Χριστός είναι πράγματι "η οδός". Επίσης, μόνο όταν κάποιος έχει σταθεί μπροστά στο Χριστό για να πάρει τις δυο πρώτες μυήσεις μπορεί ν' ανοίξει επαφή με τη Μονάδα, το Πνεύμα, τον "πατέρα τον εν τοις ουρανοίς".

Οι ομάδες των "ξαναγεννημένων" χριστιανών έχουν συλλάβει μια κάποια ιδέα της αλήθειας, με την έννοια ότι η πρώτη μύηση είναι η "δεύτερη γέννηση" της Βίβλου· αλλά, φυσικά, αυτή είναι μια εμπειρία που τη μοιράζονται σήμερα εκατομμύρια άνθρωποι σ' όλο τον κόσμο, και δεν την έχουν αποκλειστικά και μόνο οι "ξαναγεννημένοι" χριστιανοί.

Η πρώτη μύηση φανερώνει ότι το άτομο έχει έλεγχο πάνω στο φυσικό σώμα, και συγκεκριμένα πάνω στις μικροσκοπικές ντεβικές (ή στοιχειακές) ζωές που συναπαρτίζουν το φυσικό του σώμα. Η δεύτερη μύηση δείχνει έλεγχο πάνω στο αστρικό συναισθηματικό σώμα ή στις στοιχειακές ζωές που απαρτίζουν αυτό το όχημα. Αυτή αποκαλείται Μύηση της Βάπτισης και συμβολίζεται για μας από τη Βάπτιση του Ιησού στον Ιορδάνη.

Η τρίτη – που είναι η πρώτη αληθινή μύηση της ψυχής – ονομάζεται Μεταμόρφωση και τη συμβολίζει η Μεταμόρφωση του Ιησού επί του όρους. Δείχνει έλεγχο πάνω στο νοητικό στοιχειακό και στο νοητικό σώμα και φέρνει μαζί της για πρώτη φορά την επαφή με τη Μονάδα ή το Πνεύμα και με την ενέργεια της Μονάδας – "το πετράδι στην καρδιά του λωτού".

Όταν ο Ιησούς ήρθε στον κόσμο στη Βηθλεέμ ήταν ήδη μύστης τρίτου βαθμού κι έτσι τα τρία αυτά στάδια ανάπτυξης – οι τρεις πρώτες μυήσεις – μας δίνονται μόνο συμβολικά στη ζωή του. Έπρεπε όπως να περάσει την τέταρτη μύηση και το έκανε σε πλήρη φυσική πραγματικότητα για να δραματοποιήσει, συμβολικά, για χάρη μας, την εμπειρία της Απάρνησης. Στη Δύση αυτή η μύηση είναι γνωστή ως η Σταύρωση· στην Ανατολή λέγεται η Μεγάλη Απάρνηση, κατά την οποία ο μύστης απαρνιέται τα πάντα – θέση, οικογένεια, ακόμα και την ίδια τη ζωή αν χρειαστεί – για την ανώτερη πνευματική ζωή.

Ακολουθεί μετά (και αυτό είναι το επίκεντρο της ιστορίας του χριστιανικού Ευαγγελίου) η πέμπτη μύηση, η Ανάσταση, που τη συμβολίζει η ανάσταση του σώματος του Ιησού μετά τη Σταύρωση. Κάθε μύηση προσελκύει στα σώματα του μύστη ύλη από υποατομικά σωματίδια – που είναι στην κυριολεξία, φως. Μέχρι την τέταρτη μύηση, τα σώματα του μύστη είναι κατά τα τρία τέταρτα υποατομικά, δηλαδή φως. Αυτή η διεργασία συμπληρώνεται με την πέμπτη Μύηση ή Μύηση της Ανάστασης, όταν ο μύστης ελευθερώνεται από την έλξη της ύλης για πάντα και είναι πια ένας τελειοποιημένος Δάσκαλος. Ο εξελικτικός στόχος έχει τότε επιτευχθεί και ο Δάσκαλος έχει ολοκληρώσει την εμπειρία της ζωής σ' αυτόν τον πλανήτη. Η επιλογή Του για το αν θα παραμείνει σ' αυτή τη Γη για να υπηρετήσει έτσι στο Σχέδιο του Πλανητικού μας Λόγου, εναπόκειται στον Ίδιο και μόνο.

Υπάρχουν ανώτερες μυήσεις που καλούν το Δάσκαλο σε περαιτέρω προσπάθεια. Η Ανάληψη, που τη συμβολίζει η ανάληψη του Χριστού μετά την εμφάνισή Του μπροστά στους μαθητές μέσα στο αναστημένο σώμα του Ιησού, σημαδεύει την έκτη μυητική εμπειρία και προσδίδει Συμπαντική Συνείδηση και απόλυτη αθανασία του σώματος του Ανειλημμένου Δασκάλου.

Ιδωμένη μ' αυτό τον τρόπο, η ιστορία του Ευαγγελίου κρατάει μπροστά στην ανθρωπότητα την υπόσχεση της θεϊκότητας: θεϊκότητας που δεν πραγματώθηκε μόνο από έναν υπέροχο, μοναδικό άνθρωπο, τον "Υιό του Θεού", αλλά που είναι δυνατόν να την πραγματώσουν όλοι όσοι καταβάλλουν την αναγκαία προσπάθεια για να διευρύνουν τη συνείδησή τους ώστε να συμπεριλάβει και τα πνευματικά επίπεδα· θεϊκότητας, τέλος, που επιτυγχάνεται με μια επιστημονική πορεία, της οποίας θεματοφύλακες είναι ο Χριστός και οι Δάσκαλοι: την πορεία της μύησης.

* * *