Με τον Μπέντζαμιν Κρεμ. Eπιλεγμένες και μεταφρασμένες από το τεύχος Ιουνίου του 2017 του περιοδικού Share International. Παρακαλώ σημειώστε ότι είναι αποσπάσματα ερωτήσεων και απαντήσεων που έγιναν σε διαλέξεις του Μπέντζαμιν Κρεμ.
Ε: Τι συμβαίνει μετά το θάνατο; Πού πηγαίνει η ψυχή;
Α: Εξαρτάται από το άτομο. Κατά τον θάνατο, ο άνθρωπος αφήνει το υλικό του σώμα, κει έπειτα περνά, περισσότερο ή λιγότερο, χρόνο στο αστρικό ή συναισθηματικό σώμα. Και ανάλογα με την εξέλιξη του ατόμου, θα περάσει κάποιο επιπλέον χρόνο στο νοητικό σώμα - αφού εγκαταλείψει το υλικό και συναισθηματικό όχημα. Η ψυχή είναι πάντα εκεί - δεν πάει πουθενά. Δεν υπάρχει πουθενά να πάει! Δεν είναι σαν να υπάρχει μια απόσταση μεταξύ αυτής της ζωής και της μετά θάνατον ζωής. Είναι ζήτημα συνείδησης και όχι απόστασης. Είναι η ψυχή που ενσαρκώνεται ξανά και ξανά. Αυτό το σώμα, το φυσικό σώμα, μαζί με το αστρικό και νοητικό σώμα είναι μόνο ένας μηχανισμός που η ψυχή χρησιμοποιεί για να εκδηλωθεί στο αντίστοιχο πεδίο. Η προσωπικότητα, επίσης, δεν είναι παρά μόνο ένα όχημα για την ψυχή.
Ε: Επανενσαρκωνόμαστε με την ίδια προσωπικότητα και την ίδια ψυχή;
Α. Όταν η ψυχή είναι έτοιμη να ενσαρκωθεί ξανά δημιουργεί ένα νέο σώμα στη μήτρα της μητέρας και βαθμιαία το εμποτίζει με την αστρική και νοητική φύση. Έτσι, η ψυχή ξεκινά μια καινούργια ζωή - σε ένα νέο κορμί, μερικές φορές αρσενικό, άλλες γυναικείο. Και το άτομο έχει, επίσης, μια νέα, διαφορετική, προσωπικότητα. Η προσωπικότητα είναι μια αντανάκλαση της ψυχής. Η ψυχή με τη σειρά της είναι αντανάκλαση του πνεύματος του Θεού, της θεότητας το οποίο είναι αμετάβλητο, θεϊκό. Το Θείο εκδηλώνεται ως η ψυχή που είναι η σύνδεση στο χρόνο και το χώρο μεταξύ της θεότητας και του ενσαρκωμένου ανθρώπου στο υλικό πεδίο. Είναι ο θεϊκός ενδιάμεσος.
Ε: Διάβασα ότι οι Δάσκαλοι έχουν βιώσει τα πάντα που μπορεί κανείς να βιώσει στον πλανήτη μας - είναι σωστό αυτό;
A: Είμαστε θεϊκοί. Είμαστε θεοί. Αυτό δεν είναι μόνο μια ποιητική έκφραση που λέμε, είναι η πραγματικότητα! Δεν συμπεριφερόμαστε, όμως, ως θεοί. Αυτό είναι το πρόβλημα στον κόσμο: ότι ο Θεός λέει ότι είμαστε θεοί* αλλά οι άνθρωποι δεν συμπεριφέρονται σαν θεοί! Οι Δάσκαλοι είναι οι άνθρωποι που γνωρίζουν ότι είναι Θεοί και επιδεικνύουν τη Θεότητά τους. Αυτή είναι η διαφορά μεταξύ μας. Οι Δάσκαλοι – ο Μαϊτρέγια και όλοι οι άλλοι Δάσκαλοι, έχουν κατακτήσει το θάνατο, έχουν εκδηλώσει τη Θεότητά τους. Το επέτυχαν μέσα από τη ζωή, με χιλιάδες δοκιμασίες και αποτυχίες, κάνοντας λάθη - κάθε εμπειρία, κάθε ταπείνωση και ντροπή, κάθε προσπάθεια να ανακάμψεις και ν' επιδείξεις ξανά και ξανά, αυτή τη θεότητα. Έχουν περάσει από όλα αυτά - το γεγονός ότι το έχουν κάνει αποτελεί εγγύηση και παράδειγμα για όλους μας.
Ε: Πόσος χρόνος περνάει πριν η ψυχή επανενσαρκωθεί;
Α: Αυτό εξαρτάται από το σημείο εξέλιξης του εκάστοτε ανθρώπου. Για τους όχι πολύ εξελιγμένους – τις νέες ψυχές, όχι στην ηλικία, αλλά στη ζωή - δεν είναι μακρύς. Πρέπει να περάσουν γρήγορα από πολλές ενσαρκώσεις ώστε να εξελιχθούν γρήγορα. Στη συνέχεια, καθώς οι άνθρωποι εξελίσσονται περισσότερο, η εμπειρία τους στη ζωή γίνεται πιο «βαριά». Έχουν περισσότερες εμπειρίες, ποικίλες εμπειρίες και έχουν περισσότερα να «χωνέψουν» [κατά τη διάρκεια παύσης μεταξύ των ενσαρκώσεων]. Στην περίπτωση αυτή παραμένουν μη ενσαρκωμένοι για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα. Αργότερα, καθώς οι άνθρωποι προχωρήσουν κι άλλο και γίνουν μαθητές και μυημένοι κάποιου βαθμού, τότε επανενσαρκώνονται πολύ γρήγορα ξανά και ξανά, ώστε να μπορέσουν να ολοκληρώσουν την εμπειρία των διαδοχικών ενσαρκώσεων και να γίνουν Δάσκαλοι γρήγορα. Όσοι είναι Δάσκαλοι δεν ενσαρκώνονται παρά μόνο για έναν συγκεκριμένο σκοπό και μόνο με τη συνειδητή τους βούληση. Δεν απαιτείται να επανενσαρκωθούν. (Διάλεξη, Παρίσι, Γαλλία, 2005)