Το τέλος της «εποχής της βαρβαρότητας» Το τέλος της «εποχής της βαρβαρότητας»Στο μέλλον η ανθρωπότητα θα αναφέρεται πίσω σε ετούτους τους καιρούς ως την «εποχή της βαρβαρότητας». Τόσο απομακρυσμένος είναι ο τωρινός παρακμάζων πολιτισμός από τον ιδανικά εφικτό, που οι άνθρωποι θα αναρωτιούνται πως ήμασταν σε θέση να τον αντέξουμε και, μάλιστα, για τόσο πολύ.
Πολυάριθμοι είναι οι παράγοντες και οι αιτίες που εμπλέκονται σ' ετούτη τη θλιβερή κατάσταση: ο μακρύς, αργός, ξεπεσμός της ποιότητας των σχέσεων μεταξύ των ανθρώπων διατρέχει παράλληλα και αντανακλά την αυξανόμενη πολυπλοκότητα του πολεμικού οπλοστασίου τους. Η παρούσα τρομερή ικανότητά τους στο να σκοτώνουν ενώ βρίσκονται χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά, περιγράφει την πρόοδο τους στην αυτοκαταστροφή. Ο πόλεμος έχει γίνει ψυχρός και απρόσωπος: δεν χρειάζεται, πλέον, ο πολεμιστής να γίνεται μάρτυρας του τρόμου στο πρόσωπό του θύματός του.
Σ’ ένα τέτοιο πλαίσιο, δεν είναι παράξενο που οι θεσμικές δομές του ανθρώπου, πολιτικές και οικονομικές, αντανακλούν, με τη σειρά τους, αυτή την αυξανόμενη αποξένωση από την πηγή της ζωής. Η εμπορευματοποίηση, αυτή η εκρηκτικά αυξανόμενη αλλά λάθρα και συχνά κεκαλυμμένη απειλή, ελέγχει σήμερα τη ζωή και το πεπρωμένο αμέτρητων εκατομμυρίων και εκμηδενίζει το θείο δώρο της ατομικότητας. Οι άνθρωποι έχουν, τώρα, υποβαθμιστεί σε απλά στατιστικά δεδομένα, χωρίς σκοπό ή ανάγκες, πιόνια στη σκακιέρα των δυνάμεων της αγοράς και των κερδών της εταιρείας. Η άνυδρη έρημος που επονομάζουμε ‘σύγχρονος κόσμος’ αποστερεί από τους ανθρώπους αυτά ακριβώς που τους κάνουν ανθρώπους: την ευτυχία, την πληρότητα της αληθινής δημιουργίας, τη χαρά της άμεσης και δωρεάν ανταπόκρισης στην ανάγκη του άλλου. Ο θανάσιμος ανταγωνισμός διαβρώνει το ανθρώπινο πνεύμα και τώρα, πια, έφτασε να παίζει το ρόλο του κριτή στη «μάχη» της ζωής. Η ζωή, η Μεγάλη Περιπέτεια, έχει διαφθαρεί και αντικατασταθεί από έναν αγωνιώδη και άδικο αγώνα για την απλή επιβίωση.
Μπορεί, βέβαια, οι τρομερές ετούτες συνθήκες να μην είναι ούτε παντού ούτε ομοιόμορφα κυρίαρχες αλλά για πάρα μα πάρα πολλούς αντιπροσωπεύουν την πραγματικότητα της ζωής τους και, εκτός εάν η ανθρωπότητα αλλάξει κατεύθυνση, θα επιδεινωθούν κι άλλο.
Όταν ο Μαϊτρέγια εισέλθει δημόσια στην παγκόσμια αρένα, θα καταδείξει ότι μια τέτοια ζωή πόνου και αγώνα δεν είναι αναπόφευκτη, δεν αποτελεί τη μόνη επιλογή των ανθρώπων· ότι ένας άλλος δρόμος είναι δικαιωματικά δικός τους, αρκεί να αποτελεί τη βούλησή τους. Θα αναδείξει πως, ήδη, εν μέσω αυτού του χάους και της αυξανόμενης απληστίας, πολλοί είναι εκείνοι που αντιδρούν ενάντια στην αποδυνάμωση των ιερών δεσμών της ζωής· ότι καινούργιες, ισχυρές ενέργειες δημιουργούν μια νέα αρχή και ότι από τη σημερινή αναταραχή αναδεικνύεται σταδιακά μια υψηλότερη και πιο αληθινή επίδειξη της έμφυτης ικανότητας του ανθρώπου να αντιμετωπίζει τις προκλήσεις της εποχής του και να ξεπερνά τις δυσκολίες της.
Ο Μαϊτρέγια θα υπενθυμίσει στους ανθρώπους τη δική τους ανώτερη προέλευση και το υψηλό τους πεπρωμένο και θα εμπνεύσει τη δημιουργία ενός νέου τρόπου ζωής: σε αρμονία, με ορθές ανθρώπινες σχέσεις, χωρίς την προσφυγή στον πόλεμο και ανταγωνισμό, με πλήρη συνεργασία και αμοιβαίο σεβασμό. Έτσι θα γίνει.