Να μοιράσουμε

Διώχνοντας το φόβο του μοιράσματος

"Περιμένω μ' ανυπομονησία την Ημέρα της Αναγγελίας", παρατηρεί κάποιος, "αλλά ταυτόχρονα φοβάμαι και λίγο. Ανησυχώ, γιατί σκέφτομαι ότι αυτή η υπόθεση του μοιράσματος θα σημάνει πολλές κακουχίες". Ένας άλλος ρωτάει: "Αυτή η αρχή του μοιράσματος από κοινού των πόρων δεν είναι μια ακόμα κομμουνιστική ιδέα;". Αλλοι πάλι πιστεύουν ότι η ιδέα του να μοιράσουμε είναι κάτι το εντελώς καινούργιο ή ότι είναι τελείως ξένη προς την ανθρώπινη φύση μας.

Αν κοιτάξουμε με ειλικρίνεια αυτούς τους φόβους, θα γίνει φανερό πόσο αβάσιμοι είναι στην πραγματικότητα.

Για παράδειγμα: Πώς μπορεί να μας είναι ξένη η αρχή του μοιράσματος; Η οικογένεια, το βασικό κύτταρο της ανθρώπινης κοινωνίας, συνεπάγεται πολύ ανάμεσα σε όλα της τα μέλη. Και σε μια οικογένεια που λειτουργεί καλά, μετά χαράς προμηθεύουμε στα αδύναμα, νεαρά και "αναπτυσσόμενα" μέλη όλα όσα χρειάζονται για την επιβίωσή τους, αλλά και για την υγιή ανάπτυξή τους. Εκείνο που χρειάζεται τώρα είναι να επεκτείνουμε τις αρχές και τις συνήθειες της οικογενειακής μονάδας σ' ολόκληρη την ανθρώπινη φυλή. Και για να γίνει αυτό, για να καταστεί δυνατή η εφαρμογή της αρχής του μοιράσματος σ' όλο τον κόσμο, είναι αναγκαίο να κατανοήσουμε και να βιώσουμε το γεγονός ότι πραγματικά είμαστε μια ενιαία πλανητική οικογένεια.

Ο φόβος μήπως το να μοιράσουμε σημαίνει κομμουνισμό απαντήθηκε από τον Μπέντζαμιν Κρεμ, όταν, απαντώντας σε σχετική ερώτηση, είπε ότι το μοίρασμα θα μοιάζει περισσότερο με τον τρόπο ζωής των πρώτων χριστιανών. Ας θυμηθούμε ότι, σύμφωνα με τις Πράξεις των Αποστόλων, οι πρώτοι χριστιανοί της Ιερουσαλήμ μοιράζονταν όλα όσα είχαν, σε τέτοιο βαθμό ώστε να έχουν τα πάντα κοινά. Κατά πάσα πιθανότητα, το σύστημα του μοιράσματος που θα εμπνεύσει ο Μαϊτρέγια δεν θα είναι πιστό αντίγραφο εκείνης της εμπειρίας που συνέβη πριν από 2.000 χρόνια. Αλλά σίγουρα δεν θα είναι ούτε κι αυτό που μας είναι γνωστό σήμερα ως κομμουνισμός. Μερικοί άνθρωποι μοιάζουν να κυριαρχούνται τόσο πολύ από το φόβο του κομμουνισμού ώστε κάθε κίνηση προς τα εμπρός τη χαρακτηρίζουν αυτόματα ως "κόκκινη". Σίγουρα μπορούμε να υψωθούμε πάνω απ' αυτή την εξωλογική μορφή σκέψης ή παγίδα.

Αν και το μοίρασμα των αγαθών έχει πραγματικά αρχαία καταγωγή, εμείς, στην απληστία και τη χωριστικότητά μας, την έχουμε τόσο παραμελήσει ώστε μας δίνει την εντύπωση ότι είναι κάτι το καινοφανές. Μια ματιά στις πάμπολλες βιβλικές αναφορές σ' αυτή την αρχή, τόσο στην Παλαιά όσο και στην Καινή Διαθήκη, δεν αφήνει αμφιβολία για την πραγματική σπουδαιότητα του μοιράσματος στην ιουδαϊκή και τη χριστιανική παράδοση.

Στο μωσαϊκό νόμο, π.χ., υπάρχουν πολλές παραινέσεις ή εντολές προς τους ανθρώπους να μοιράζονται τα αγαθά με τους φτωχούς και τους ενδεείς. "Πρέπει εξάπαντος ν' ανοίγεις το χέρι σου προς τον αδελφό σου, προς τον φτωχό σου, και προς τον ενδεή σου επί της γης σου" (Δευτερονόμιον, ιε΄, 11).

"Εάν δανείσεις χρήματα στο φτωχό γείτονά σου μεταξύ του λαού μου, δεν θα του φερθείς ως τοκιστής, δεν θα του επιβάλεις τόκο" (Έξοδος, κβ΄, 25). Και στις Παροιμίες: "Όποιος καταφρονεί τον πλησίον του αμαρτάνει· εκείνος δε που ελεεί τους φτωχούς είναι μακάριος" (Παροιμίες, ιδ΄, 21). Η έγνοια του Θεού για τους φτωχούς φαίνεται σε περικοπές όπως ο ψαλμός ριγ΄, 5-8 (113:5-8): "Ποιος είναι όπως ο Κύριος ο Θεός μας; ... Αυτός που εγείρει από το χώμα τον φτωχό, αυτός που ανυψώνει από τη κοπριά τον πένητα, για να τον καθίσει με τους άρχοντες, με τους άρχοντες του λαού του". Και ο συγγραφέας των Παροιμιών μάς παροτρύνει να επεκτείνουμε αυτή τη συνήθεια του μοιράσματος των αγαθών ακόμα και σ' αυτούς που θεωρούνται εχθροί: "Αν πεινάει ο εχθρός σου, δώσ' του ψωμί να φάει· και αν διψάει, πότισέ τον νερό" (κε΄, 21).

Ο Μαϊτρέγια μάς έχει δώσει μια πολύ καθησυχαστική απάντηση γι' αυτό το θέμα. Στο μήνυμά Του αρ. 125, βρίσκουμε αυτά τα λόγια:

Αν αυτός ο καθαρισμός των παλιών χωριστικών τρόπων γίνει με γρήγορο ρυθμό, είναι πιθανό ότι βραχυπρόθεσμα θα χρειαστούν μερικές δύσκολες προσαρμογές, ιδίως για κείνους τους ανθρώπους που είναι συνηθισμένοι να ζουν στην πολυτέλεια. Αλλά τα οφέλη θα είναι τόσο μεγαλύτερα απ' αυτά που μπορεί να χάσουμε απ' τη σκοπιά της διαίρεσης και του χωρισμού, ώστε αρμόζει σε όλους μας να πανηγυρίσουμε και να καλωσορίσουμε το Σχέδιο της αδελφοσύνης και του μοιράσματος, ό,τι προσαρμογές κι αν χρειαστεί να κάνουμε.

Παρόμοια καθησύχαση θα βρούμε και σε πολλές βιβλικές περικοπές: "Και αν ανοίγεις την ψυχή σου προς τον πεινασμένο, κι ευχαριστείς τη θλιμμένη ψυχή, τότε το φως σου θ' ανατέλλει στο σκοτάδι, και το σκοτάδι σου θα είναι σα μεσημέρι. Και ο Κύριος θα σε οδηγεί πάντοτε, και θα χορταίνει την ψυχή σου στις ανομβρίες, και θα δυναμώνει τα κόκαλά σου· και θα είσαι σαν κήπος ποτιζόμενος και σαν πηγή νερού, που τα νερά της είναι αστέρευτα" (Ησαΐας, νη΄, 10-11). Κι ας θυμηθούμε την υπόσχεση του Ιησού, που μας δίνεται στο Κατά Λουκάν, στ΄, 37: "Δίδοτε, και δοθήσεται υμίν· μέτρον καλόν, πεπιεσμένον και σεσαλευμένον και υπερεκχυνόμενον δώσουσιν εις τον κόλπον υμών· το γαρ αυτώ μέτρω, ώ μετρείτε, αντιμετρηθήσεται υμίν". (Δίνετε και θα σας δοθεί· μέτρο καλό, πιεσμένο και ανακινημένο και ξεχειλιστό, θα βάλουν στην αγκαλιά σας. Γιατί με το ίδιο μέτρο που μετράτε, θ' αντιμετρηθεί σ' εσάς).

Τούτο τον αιώνα, στις διδασκαλίες που έδωσε μέσ' από την Αλίκη Μπέιλι, ο Δάσκαλος Τζιαλ Κουλ μας εκπλήσσει μ' αυτή την αξιοσημείωση διαβεβαίωση: "Ο μαθητής πρέπει να πάρει τον εαυτό του όπως είναι σε κάθε δεδομένη στιγμή, με τα δεδομένα εφόδια που έχει και κάτω από τις δεδομένες περιστάσεις· κατόπιν να υπαγάγει τον εαυτό του, τις υποθέσεις του και το χρόνο του στην ανάγκη της ώρας... Όταν το κάνει αυτό μέσα στη δική του συνείδηση και όταν κατά συνέπεια σκέφτεται με βάση τις αληθινές αξίες, θ' ανακαλύψει ότι οι δικές του ιδιωτικές υποθέσεις διευθετούνται, οι ικανότητές του αυξάνονται, και τα μειονεκτήματά του λησμονιούνται". (Μαθητεία στη Νέα Εποχή, τόμος ΙΙ, σελ. 44).

Όλα αυτά τα παραθέματα, αρχαία και σύγχρονα, δεν είναι παρά μια σύντομη δειγματοληψία από την πληθώρα των διαβεβαιώσεων για τα μεγάλα οφέλη που θα προκύψουν για όλους μας όταν αγκαλιάσουμε πραγματικά την αρχή του μοιράσματος από κοινού των πόρων και τη θέσουμε σ' εφαρμογή, τόσο στις προσωπικές όσο και στις διεθνείς σχέσεις.

Το σύστημα της κυκλοφορίας του αίματος και του οξυγόνου στο ανθρώπινο σώμα είναι πανέμορφο κι αποτελεσματικό. Αν όμως, μέσ' από βλαβερές συνήθειες, λαθεμένη διατροφή, κ.λ.π., μια ή περισσότερες αρτηρίες φράξουν, ολόκληρο το σώμα μπορεί να πάθει μεγάλη βλάβη, που συχνά καταλήγει στο θάνατο του σώματος. Με τον ίδιο τρόπο, το θεϊκό Σχέδιο για την κυκλοφορία των αναγκαίων ουσιών μέσα σ' ολόκληρο το σώμα της ανθρωπότητας είναι ένα πανέμορφο και αποτελεσματικό Σχέδιο. Αλλά τούτη τη στιγμή πάρα πολλές από τις αρτηρίες της ανθρωπότητας για τη κατανομή των πόρων είναι φραγμένες από την ιδιοτέλεια και την απληστία και την έλλειψη κατανόησης. Έχουμε προειδοποιηθεί δεόντως για το ότι αυτό το φράξιμο θα μπορούσε να οδηγήσει στο θάνατο κάθε μορφής ζωής στον πλανήτη γη.

Αλλά πάνω στην ώρα ο αρχηγός της Πνευματικής μας Ιεραρχίας όχι μόνο προετοιμάζεται, αλλά και έχει αρχίσει να παρουσιάζεται και να παρουσιάζει το θείο Σχέδιο για να μας οδηγήσει και να μας δείξει τον τρόπο να ξεφράξουμε αυτές τις αρτηρίες. Αυτό όχι μόνο θ' αποκαταστήσει μια υγιή κατάσταση στον πλανήτη μας αλλά και θα οδηγήσει σε μια πλήρωση μεγαλύτερη απ' ό,τι έχουμε ποτέ γνωρίσει ή ονειρευτεί.

Δεν είναι πια καιρός να Τον ακούσουμε, να δώσουμε προσοχή στα λόγια Του, και να δοθούμε ολόψυχα στην καθοδήγησή Του για την εκπλήρωση αυτού του Σχεδίου της σοφίας και της αγάπης; Αν δυσκολευόμαστε ακόμα ν' απαγκιστρωθούμε από τους παλιούς τρόπους, ίσως μπορούμε να διδαχτούμε από τον απόστολο και μύστη Παύλο, ο οποίος είπε: "αλλά εκείνα που ήταν για μένα κέρδη, αυτά τα θεώρησα ζημία για το Χριστό. ...λησμονώντας αυτά που είναι πίσω και επεκτεινόμενος προς αυτά που είναι μπροστά, σπεύδω προς το σκοπό για το βραβείο της άνω κλήσεως του Θεού εν Χριστώ Ιησού". (Προς Φιλιππησίους, γ΄, 7, 14).

Ας κλείσουμε με την ευλογία του Μαϊτρέγια, που λέει:

"Είθε το Θείο Φως και η Αγάπη και η Δύναμη του Ενός Παναγίου Θεού να φανερώνονται τώρα μες την καρδιά και στο νου σας. Είθε αυτό το φανέρωμα να σας οδηγήσει ν' αποδεχτείτε γρήγορα τη Διδασκαλία Μου" (Μήνυμα αρ. 139).

Μάιος 1987