Διδασκαλίες της Προαιώνιας Σοφίας: Η εξελικτική πορεία Α Β Γ

Η εξέλιξη της ανθρωπότητας άρχισε πριν από 18,5 εκατομμύρια χρόνια

του Aart Jurriaanse
Η ιστορία της ανθρωπότητας άρχισε πολύ νωρίτερα απ' ό,τι γίνεται γενικά δεκτό. Σύμφωνα με τις διδασκαλίες της προαιώνιας σοφίας, έχουν περάσει 18,5 εκατομμύρια χρόνια από την εξατομίκευση του ανθρώπου-ζώου. Το ακόλουθο άρθρο είναι μια σύντομη σύνοψη μερικών από τα πιο σημαντικά συμβάντα στην εξέλιξή του.
Εδώ και 21 εκατομμύρια χρόνια περίπου, ο άνθρωπος-ζώο έκανε την εμφάνισή του στην παγκόσμια σκηνή, σαν ένα χωριστό είδος μέσα στο ζωικό βασίλειο. Τα μέλη αυτού του είδους ήταν ακόμα άνοα και συνεπώς θα πρέπει να θεωρηθεί ότι ήταν ακόμα ζώα, είχαν όμως τη σωματική διάπλαση και εμφάνιση πρωτόγονων ανθρώπων.

Γύρω στα 2,5 εκατομμύρια χρόνια αργότερα, δηλαδή εδώ και 18,5 εκατομμύρια χρόνια, μια ομάδα Όντων από άλλους πλανήτες, ιδίως από την Αφροδίτη, στάλθηκαν στη Γη, για να βοηθήσουν στη διέγερση της νοητικής αρχής που θα οδηγούσε στην εξατομίκευση του ανθρώπου-ζώου. Αυτή η ομάδα αποτέλεσε τον πυρήνα εκείνων των ανώτερων Όντων που αργότερα έγιναν γνωστά ως η Λευκή Αδελφότητα ή η Ιεραρχία των Δασκάλων της Σοφίας. Το αρχηγείο τους εγκαταστάθηκε στα αιθερικά επίπεδα και οι εσωτεριστές το αποκαλούν "Σαμπάλλα" (Shamballa). Αν και βρίσκεται στο αιθερικό πεδίο, η Σαμπάλλα καταλαμβάνει μια συγκεκριμένη θέση στο χώρο, στην έρημο Γκόμπι (στη Μογγολία).

Μετά από 1,5 εκατομμύριο χρόνια ακόμα, δηλαδή εδώ και 17 εκατομμύρια χρόνια, αποφασίστηκε ότι θα ήταν πιο αποτελεσματικό αν εκπρόσωποι της Αδελφότητας λειτουργούσαν σε πυκνά υλικά σώματα στο φυσικό επίπεδο, πράγμα που θα τους επέτρεπε να υπηρετήσουν ως πρακτικοί οδηγητές και ηγέτες της εξελισσόμενης φυλής. Ο πρώτος οικισμός της αδελφότητας εγκαταστάθηκε σ' έναν τόπο που ήταν τότε γνωστός ως Ιμπέζ (Ιbez), κάπου στις κεντρικές περιοχές της Νότιας Αμερικής. Αιώνες αιώνων αργότερα, τα κατάλοιπα αυτού του αρχικού πολιτισμού ήταν ακόμα ανιχνεύσιμα στους θεσμούς των αρχαίων Μάγια. Ένας δεύτερος κλάδος έπιασε ρίζες στην Ασία, και οδήγησε, μεταξύ άλλων, στην εμφάνιση και το έργο των Μεγάλων Μυστών των Ιμαλαΐων και της Νότιας Ινδίας. Ας σημειωθεί στο σημείο αυτό ότι ο Δάσκαλος Τζιαλ Κουλ (Djwhal Κhul), γνωστός ως ο Θιβετανός, προφητεύει ότι, κάποια μέρα, πολύ από το μυστήριο που ακόμα περιβάλλει την προϊστορία γενικά, και την πρώιμη ιστορία της Μέσης Ανατολής, της ερήμου Γκόμπι και της Κεντρικής Ασίας ειδικότερα, θα διαλυθεί, με την ανακάλυψη ορισμένων αρχαίων μνημείων και γραπτών κειμένων. Μερικά απ' αυτά θα βρεθούν στην επιφάνεια του εδάφους και άλλα σε υπόγειες κρύπτες όπου έχουν διαφυλαχτεί ανέπαφα πολλά απ' αυτά τα αρχαϊκά χρονικά σαν αδιαφιλονίκητα πειστήρια για την αλήθεια αυτών των αρχαίων ιστορικών γεγονότων.

Ιστορικά, η πρώτη ανθρώπινη φυλή έγινε γνωστή ως λεμούρια φυλή, από το όνομα της χώρας τους, της Λεμουρίας, που βρισκόταν κάπου στην περιοχή που τώρα καταλαμβάνει ο Ειρηνικός Ωκεανός, και που πρέπει να περιλάμβανε και τμήματα της Βόρειας και της Νότιας Αμερικής.

Μετά από μια παρατεταμένη περίοδο κάπου τριών εκατομμυρίων χρόνων αργής ανάπτυξης, το μεγαλύτερο μέρος της Λεμουρίας καταστράφηκε από ηφαιστειογενή δράση κι εξαφανίστηκε κάτω από τις θάλασσες, αφήνοντας μόνο μια σειρά από μικρότερα νησιά εκεί όπου κάποτε υπήρχε μια αχανής ήπειρος. Ωστόσο, μερικά κατάλοιπα της φυλής επέζησαν, για να γίνουν οι ιδρυτές της μελλοντικής ατλάντιας φυλής, που γεννήθηκε εδώ και 12 περίπου εκατομμύρια χρόνια. Ενώ η Λεμουρία εκτεινόταν στα δυτικά της Αμερικής (Βόρειας και Νότιας), η ήπειρος της Ατλαντίδας βρισκόταν κυρίως στα ανατολικά της αμερικανικής ηπείρου, καταλαμβάνοντας μια περιοχή που τώρα καλύπτεται στο μεγαλύτερο μέρος της απ' τον Ατλαντικό Ωκεανό και που απλωνόταν σε μεγάλη έκταση από τη Βόρεια και Νότια Αμερική προς την Ευρώπη και τη Βόρεια Αφρική.

Ελάχιστες είναι οι λεπτομερείς γνώσεις που διαθέτουμε γι' αυτές τις δυο αρχαίες ανθρώπινες φυλές, αλλά είναι δυνατόν να δοθεί μια γενική περιγραφή των διαφόρων σταδίων της εξέλιξής τους. Η σπίθα του νου, το πρώτο διακριτικό γνώρισμα της ψυχής, που χρησίμευσε για ν' ανεβάσει τους Λεμούριους από το ζωικό στο ανθρώπινο βασίλειο, παρέμεινε για πολύν καιρό σε σχετική αδράνεια. Με το πέρασμα του χρόνου, αυτή η βαθμιαία αφύπνιση δημιούργησε ανθρώπους που ακόμα σε μεγάλο βαθμό διατηρούσαν τις ζωώδεις τάσεις τους. Μόνο οι πρωτόγονες μορφές συναισθήματος, όπως η ερωτική επιθυμία και ο φόβος του σωματικού πόνου, ήταν ήδη εμφανείς. Η αφύπνιση των αρχών της επιθυμίας και του συναισθήματος σηματοδότησαν το πλησίασμα της ατλάντιας φάσης, τότε που ο άνθρωπος δεν θα έμενε πια ικανοποιημένος με την απλή σωματική ή ζωική ύπαρξή του.

Εκείνους τους αρχαϊκούς καιρούς της Λεμουρίας και της πρώιμης Ατλαντίδας, τις πρωτόγονες μάζες καθοδηγούσαν οι ιερείς-βασιλείς και οι βοηθοί τους, μύστες και μαθητές, που ήταν απευθείας απόγονοι της παλαιότερης Λευκής Αδελφότητας, η οποία εξακολουθούσε ν' αποτελεί τη μόνη πραγματική πηγή νοήμονος και πνευματικής καθοδήγησης. Τελικά, η Ιεραρχία πήρε την απόφαση να αποσύρει τους αντιπροσώπους της από τα φυσικά στα αιθερικά επίπεδα. Όπως είχε νωρίτερα συμβεί με τη Λεμουρία, έτσι και η καταστροφή της Ατλαντίδας και του μεγαλύτερου μέρους του πληθυσμού της συνέβη με κατακλυσμικές συσπάσεις του φλοιού της γης και την επακόλουθη καταβύθιση του μεγαλύτερου μέρους της ηπείρου.

Σύμφωνα με την Ε. Π. Μπλαβάτσκι στη "Μυστική Διδασκαλία" αυτός ο κατακλυσμός της ηπειρωτικής Ατλαντίδας συνέβη εδώ και μερικά εκατομμύρια χρόνια. Ωστόσο, μερικά μεγάλα νησιά διατηρήθηκαν και πρόσφεραν καταφύγιο σε μερικές ευνοούμενες και πιο προχωρημένες ομάδες που αφέθηκαν να επιζήσουν ώστε ν' αποτελέσουν τους πυρήνες για τη μερική αποκατάσταση και αναγέννηση της φυλής και για να επιτρέψουν να προχωρήσει η εξελικτική πορεία του ανθρώπου χωρίς υπέρμετρη διακοπή.

Γύρω στα 98.000 χρόνια πριν από τη σύγχρονη εποχή, το μεγαλύτερο μέρος αυτών νησιών καταποντίστηκαν με τη σειρά τους, αφήνοντας μόνο ένα μικρό σχετικά κατάλοιπο "δυτικά των Στηλών του Γιβραλτάρ", που αναφέρεται στον Πλάτωνα ως Ποσειδωνίς (ή Ατλαντίς). Αυτό το κατάλοιπο εξαφανίστηκε τελικά κι αυτό κάτω από τα νερά, 15 με 16 χιλιάδες χρόνια προ Χριστού, αλλά αφού πρώτα δόθηκε η δυνατότητα σ' έναν αριθμό επιζώντων να διαφύγουν και να φέρουν τον πολιτισμό στα μέρη όπου εγκαταστάθηκαν: σε τμήματα αυτών που σήμερα είναι γνωστά ως η Ευρώπη, στις περιοχές της Μεσογείου και στην Εγγύς και Μέση Ανατολή. Η βύθιση της Ατλαντίδας ήταν το γεγονός από το οποίο πήγασε το συμβολικό βιβλικό χρονικό του Κατακλυσμού και της Κιβωτού του Νώε.

* * *