Διδασκαλίες της Προαιώνιας Σοφίας
επανενσάρκωση, κάρμα και περασμένες ζωές: Α Β Γ

επανενσάρκωση, κάρμα και περασμένες ζωές

Μέρος Β΄:

Ο Νόμος της Αιτίας και του Αποτελέσματος

Αυτός είναι ο βασικός νόμος που διέπει την ύπαρξή μας σε τούτο το ηλιακό σύστημα και απορρέει από τη δράση της ενέργειας του "άλλου εγώ" του συστήματός μας, που είναι ο αστερισμός Σείριος. Όπως ακριβώς η προσωπικότητά μας εκπληρώνει, λιγότερο ή περισσότερο καλά, τις προθέσεις του εαυτού μας ως ψυχής, έτσι και το ηλιακό μας σύστημα δρα σύμφωνα με τις προθέσεις του Σείριου, που είναι η "ψυχή" του. Για να το πούμε σαφέστερα, η σχέση ανάμεσα στο Σείριο και σε τούτο το ηλιακό σύστημα είναι όμοια με τη σχέση ανάμεσα στην ψυχή μας και την αντανάκλασή της, την προσωπικότητα.

Κάθε σκέψη που σκεφτόμαστε, κάθε πράξη που κάνουμε θέτει σε κίνηση μιαν αιτία. Αυτές οι αιτίες έχουν τ' αποτελέσματά τους. Αυτά τ' αποτελέσματα κάνουν τη ζωή μας έτσι όπως είναι, καλή ή κακή. Και τώρα και στο παρελθόν και στο μέλλον, τη ζωή μας τη φτιάχνουμε εμείς οι ίδιοι, στιγμή με τη στιγμή. Αργά ή γρήγορα, οι αιτίες που θέσαμε σε κίνηση με τις σκέψεις και τις πράξεις μας θα προκαλέσουν αποτελέσματα που θα επιστρέψουν πίσω σ' εμάς: κι αυτό θα το βιώσουμε ως "καλό" κάρμα ή "κακό" κάρμα. Όταν είναι άβολο, το λέμε κακό κάρμα. Και όταν είναι καλό κάρμα, όταν η ζωή είναι άνετη, εύκολη, δεν το προσέχουμε. Το παίρνουμε σα δικαίωμά μας, σαν κάτι που μας αρμόζει, γιατί έτσι περιμένουμε να είναι η ζωή. Οι άνθρωποι πραγματικά μιλάνε για το κάρμα μόνο όταν εννοούν "κακό κάρμα". Είναι σημαντικό να συνειδητοποιήσουμε και να θυμόμαστε ότι έχουμε περισσότερο καλό κάρμα παρά κακό κάρμα.

* * *

Οι Κύριοι του Κάρμα

Όπως όλοι οι νόμοι, έτσι και ο Νόμος του Κάρμα είναι κάτω από τον έλεγχο, τη δικαιοδοσία, ορισμένων οντοτήτων – στην περίπτωση αυτή, των Κυρίων του Κάρμα. Οι Κύριοι του Κάρμα είναι σαν συμπαντικοί δικαστές. Κοιτάζουν τη δράση και την αντίδραση των αιτιών και των αποτελεσμάτων που θέτουμε σε κίνηση, και τη ρυθμίζουν σύμφωνα με τις ανάγκες που έχουμε ως εξελισσόμενες ψυχές. Η ψυχή είναι πάντα εκείνη που ενσαρκώνεται, σε κάθε οντότητα, ανθρώπινη ή υποανθρώπινη. Η ψυχή μας ενσαρκώνεται σε μια προσωπικότητα με μια ορισμένη δομή ενεργειών, ακτίνων, οι οποίες έχουν σχέση με το κάρμα και τις δυνατότητες αυτής της συγκεκριμένης ενσάρκωσης. Οι ψυχές συνεργάζονται με τους Κυρίους του Κάρμα για ν' αποφασίσουν, θα 'λεγε κανείς, τι πόνο ή τι ευχαρίστηση θα περάσουμε σε κάθε συγκεκριμένη ζωή. Φυσικά, αυτό περιγράφει εντελώς λαθεμένα το τι συμβαίνει. Ούτε η ψυχή ούτε οι Κύριοι του Κάρμα ενδιαφέρονται καθόλου για την ευχαρίστηση ή τον πόνο μας. Αυτές δεν είναι παρά ψυχολογικές αντιδράσεις στα γεγονότα. Εκείνο που τους ενδιαφέρει είναι η εκπλήρωση του Νόμου, του συμπαντικού Νόμου της Αιτίας και του Αποτελέσματος. Επίσης, η ψυχή έχει τους δικούς της σκοπούς για κάθε συγκεκριμένη ενσάρκωση. Εφοδιάζεται μ' ένα όχημα, την προσωπικότητα, με νοητικό, συναισθηματικό και φυσικό σώμα, έτσι ώστε να καταστήσει δυνατή την εκπλήρωση των προθέσεών της για τη συγκεκριμένη αυτή ζωή. Οι σκοποί της αυτοί μπορεί να μην εκπληρωθούν, όμως η ψυχή παρέχει τη δυνατότητα να εκπληρωθούν. Η ψυχή ζει πάντα με την ελπίδα!

Ο απώτερος στόχος είναι να ζούμε τη ζωή με τέτοιον τρόπο ώστε να μη δημιουργούμε προσωπικό κάρμα. Αυτό μπορούμε να το κάνουμε είτε με το να είμαστε τέλειοι είτε με το να είμαστε νεκροί. Μιας και το να είμαστε τέλειοι είναι πολύ πιο ενδιαφέρον απ' το να είμαστε νεκροί, οι πιο πολλοί άνθρωποι δέχονται βασικά να προσπαθήσουν, λίγο-πολύ, να εκπληρώσουν το σκοπό της ψυχής και να μείνουν στη ζωή ώς την τελευταία στιγμή που έχουν στη διάθεσή τους για να το κάνουν αυτό. Έτσι, δουλεύουμε μ' αυτό το φορτίο που έχουμε εμείς οι ίδιοι δημιουργήσει στην τωρινή και σε προηγούμενες ζωές. Πασχίζουμε, συνειδητά ή ασυνείδητα, να γίνουμε τέλειοι. Δεν έχουμε έλεγχο πάνω στα γεγονότα της ζωής. Το μόνο πράγμα που μπορούμε να ρυθμίζουμε είναι η αντίδρασή μας σ' αυτά τα γεγονότα. Έτσι ο στόχος είναι να πετύχουμε τέτοιο βαθμό αποστασιοποίησης από τα γεγονότα ώστε να μπορούμε να ελέγχουμε τον εαυτό μας.

Μ' αυτό τον τρόπο τα βγάζουμε πέρα με το φορτίο του κάρμα σε κάθε δεδομένη ενσάρκωση. Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να καθόμαστε σε κατατονική αποχαύνωση, έτσι ώστε να μην κάνουμε τίποτα κι επομένως να μη δημιουργούμε κάρμα. Αυτό που μπορούμε να κάνουμε, μπροστά σε κάθε γεγονός, σε κάθε κατάσταση, είναι ν' αποστασιοποιούμαστε από το γεγονός αυτό. Να κοιτάζουμε το γεγονός σαν κάτι εκεί έξω, και τον εαυτό μας εδώ, και να μην αντιδρούμε. Μ' αυτό τον τρόπο δημιουργούμε βαθμιαία μιαν απροσωπία σε σχέση με τη ζωή, μιαν αποστασιοποίηση σε σχέση με τα γεγονότα, έτσι ώστε παύει πια να μας ενδιαφέρει αν το κάρμα μας είναι "καλό" ή "κακό".

* * *

Η Απάρνηση οδηγεί στην Αυτοκυριαρχία

Σωστά ιδωμένη, η εξελικτική ζωή είναι μια βαθμιαία απάρνηση του κατώτερου για χάρη του ανώτερου. Είμαστε μια ψυχή σ' ενσάρκωση, που σημαίνει ότι ένα υψηλό επίπεδο θείας φύσης έχει ενσαρκωθεί σ' ένα χαμηλότερο επίπεδο: και το ταξίδι προς την τελειοποίηση, τον εξελικτικό στόχο, είναι η βαθμιαία απάρνηση αυτών των κατώτερων επιπέδων, με το να ενσωματώνουμε το ανώτερο μέσα στα κατώτερα επίπεδα: με το να γινόμαστε όλο και πιο πολύ αυτό που ουσιαστικά είμαστε ως ψυχή. Η ψυχή κάνει το ταξίδι τής καθόδου της στην ενσάρκωση, ένα ταξίδι που κρατάει αιωνιότητες, και κατόπιν το ταξίδι τής επιστροφής της, που τη βγάζει από την ανάγκη να ενσαρκώνεται. Το μονοπάτι της επιστροφής είναι για την ψυχή η βαθμιαία αποδέσμευσή της από τους περιορισμούς του φυσικού, αστρικού και νοητικού επιπέδου. Αυτό το πετυχαίνει με το να εμποτίζει τα οχήματά της, το φυσικό, το συναισθηματικό και το νοητικό, με τις ενέργειες και τις ιδιότητές της.

Δυο πράγματα συμβαίνουν ταυτόχρονα σ' αυτή τη διαδικασία. Το ένα είναι η βαθμιαία πνευματοποίηση του οχήματος από την ψυχή. Το άλλο είναι η φόρτωση του οχήματος, ηθελημένα, από την ψυχή, με αρχαίο κάρμα που θα πρέπει να κάψει. Όσο περισσότερο προχωρεί η ψυχή στην ενσαρκωτική της εμπειρία, τόσο βαρύτερο είναι το φορτίο του κάρμα που φορτώνεται η αντανάκλασή της, δηλαδή ο άντρας ή η γυναίκα σ' ενσάρκωση. Ώσπου πια, στην τελευταία απ' όλες τις ενσαρκώσεις, σ' εκείνη όπου το άτομο θα γίνει μύστης τετάρτου βαθμού, το φορτίο είναι το πιο βαρύ απ' όλα. Αυτός είναι ο λόγος που η τέταρτη μύηση ονομάζεται στη Δύση "Σταύρωση" και στην Ανατολή "Η Μεγάλη Απάρνηση". Σ' αυτή την εμπειρία, ο άνθρωπος απαρνιέται το κάθε τι, όλες τις κατώτερες απόψεις, για χάρη της ανώτερης πνευματικής πραγματικότητας. Γι' αυτό και η ζωή ενός μύστη τετάρτου βαθμού, ιδωμένη από την οπτική γωνία του κόσμου, είναι συνήθως οδυνηρή, πολύ βαριά στ' αλήθεια. Οι άνθρωποι φαντάζονται ότι όσο περισσότερο προοδεύει ένας άνθρωπος στην εξέλιξή του, τόσο πιο ελεύθερος θα είναι από κάρμα. Το αντίθετο είναι αληθινό. Και όχι μόνο αυτό, αλλά καθώς ένας άντρας ή μια γυναίκα γίνονται μαθητές, γίνονται μύστες, υπηρετητές του κόσμου, τόσο πιο πολύ μεγαλώνει το βάρος του παγκόσμιου κάρμα που επωμίζονται. Γίνονται οι στυλοβάτες του κόσμου. Οι ώμοι τους είναι, και χρειάζεται να είναι, στιβαροί. Φανταστείτε μια γέφυρα πάνω από ένα ποτάμι, όπου το ποτάμι είναι ο κόσμος και το κάρμα του, οι μαθητές και οι μύστες είναι οι κολόνες της γέφυρας, και τα διαστήματα ανάμεσα στις κολόνες είναι οι μάζες των ανθρώπων. Μέσ' από τα διαστήματα το νερό κυλάει εύκολα και περνάει. Οι κολόνες είναι εκείνες που δέχονται όλη την ορμή του ρεύματος, τη δύναμη του νερού. Με μια πολύ πραγματική έννοια οι μαθητές και οι μύστες του κόσμου στηρίζουν τον κόσμο. Αυτός είναι ένας από τους λόγους που η ζωή ενός μαθητή, από τη σκοπιά του μέσου ανθρώπου, είναι μια πολύ δύσκολη ζωή. Αλλά, φυσικά, ο μαθητής διέπεται από το μεγάλο Νόμο της Υπηρεσίας.

Σύμφωνα μ' αυτό το νόμο, οι μαθητές και οι μύστες έρχονται σ' ενσάρκωση συχνά-πυκνά, έτσι ώστε να υπηρετήσουν τις ανάγκες του κόσμου και να ολοκληρώσουν τούτη τη γήινη εμπειρία όσο το δυνατόν ταχύτερα. Όχι για να "τελειώνουν μ' αυτή την ιστορία", αλλά για να υπηρετήσουν καλύτερα. Όσο πιο προχωρημένο είναι ένα άτομο, τόσο ικανότερο είναι να υπηρετεί, τόσο πιο χρήσιμο μπορεί να είναι για τον κόσμο. Όταν φτάσει σ' ένα ορισμένο επίπεδο – τον τρίτο βαθμό μύησης –, η σχέση του με το Νόμο της Αιτίας και του Αποτελέσματος αλλάζει. Σιγά-σιγά το άτομο αρχίζει πια αυτό το ίδιο να χειρίζεται το νόμο. Σα μια συνειδητή θεϊκή ψυχή που εργάζεται στον κόσμο, ο μύστης γίνεται πραγματικά ο τιμονιέρης του δικού του πεδίου. Μπορεί να έχει κι ένα συν-τιμονιέρη, το Δάσκαλό του, αλλά ο τιμονιέρης είναι ο ίδιος. Αυτό δε γίνεται αυτόματα, αλλά βαθμιαία φτάνει κανείς σ' αυτό το σημείο. Το άτομο παίρνει τώρα ενεργό μέρος στην ίδια του την εξέλιξη, δουλεύοντας συνειδητά με το Νόμο του Κάρμα, κάτω από τον έλεγχο της ψυχής του. Τότε μπορεί να συμβεί ν' ανοιχτούν οι προηγούμενες ζωές του μπροστά στο εσωτερικό του μάτι. Καθώς αυτό συμβαίνει, του ανοίγεται ταυτόχρονα στο φυσικό επίπεδο και το κάρμα εκείνης της εποχής, πράγμα που αυξάνει το φορτίο του μύστη. Ο στόχος είναι, όταν ο άνθρωπος θα είναι πια έτοιμος να πάρει την πέμπτη μύηση και να γίνει Δάσκαλος, όλο του το κάρμα να έχει διαλυθεί, να έχει καεί, να έχει επιστρέψει στην πηγή από την οποία προήλθε.

* * *

Υπηρεσία: Η καλύτερη μέθοδος για να λύσουμε το κάρμα

Πώς μπορούμε ν' απαλλαγούμε από το κάρμα, πώς μπορούμε να το αντιμετωπίσουμε; Ασφαλώς, δεν μπορούμε να το χαρίσουμε σε κάποιον. Είναι πολύ βαρύ, κανένας δεν το θέλει. Ούτε μπορούμε να ξεπουλήσουμε το περισσευούμενο κάρμα μας σε τιμή ευκαιρίας, όλοι έχουν αρκετό δικό τους. Έτσι, λοιπόν, τι μπορούμε να κάνουμε, πώς να τα βγάλουμε πέρα μ' αυτό το φορτίο που περιορίζει τη δράση μας, τη χαρά και την ευτυχία μας; Υπάρχει μια πολύ απλή μέθοδος. Λέγεται υπηρεσία. Η υπηρεσία είναι ο ιδανικός τρόπος για ν' απαλλαγούμε από το κάρμα. Φυσικά, δεν το τινάζει απλώς από πάνω μας: το καίει. Η διαδικασία είναι κάπως έτσι: καθώς υπηρετούμε, προσελκύουμε ενέργεια στον εαυτό μας. Δίνοντας ενέργεια, προσελκύουμε κι άλλη ενέργεια: αυτός είναι ο νόμος. Βασικά, αυτός είναι ο Νόμος της Αγάπης, που διέπει τη φύση μας και που χωρίς αυτόν το σύμπαν δεν θα υπήρχε. Ταυτόχρονα, βέβαια, με μιαν άλλη έννοια, είναι και ο Νόμος της Αιτίας και του Αποτελέσματος. Με το να δίνουμε αγάπη, θέτουμε σε κίνηση μια αιτία που το αποτέλεσμά της είναι να μας επιστρέφεται αγάπη.

Έτσι ο ίδιος ο Νόμος θέτει σε κίνηση τη διαδικασία που οδηγεί στην εκπλήρωσή του. Καθώς υπηρετούμε, επιδεικνύουμε αγάπη. Καθώς επιδεικνύουμε αγάπη, σύμφωνα με το νόμο μάς δίνεται αγάπη. Αυτό ενδυναμώνει και ισχυροποιεί το άτομο, με τέτοιον τρόπο ώστε να γίνεται ικανό ν' αντιμετωπίσει το δικό του κάρμα. Καθώς το άτομο προοδεύει σε αγάπη, σε υπηρεσία, αυτόματα αποστασιοποιείται από την επίδραση των γεγονότων. Τα γεγονότα εξακολουθούν να συμβαίνουν, αλλά έχουν όλο και μικρότερη επίδραση στην ψυχολογία του. Στην Ανατολή λένε: τι να γίνει, αυτό είναι το κάρμα μου. Στη Γαλλία λένε: τι να γίνει, "c' est la vie" (έτσι είν' η ζωή). Σιγά-σιγά πρέπει ν' αναπτύξουμε αυτή τη στάση τού "c' est la vie". Αν η ζωή είναι καλή, εύκολη: "c' est la vie". Αν είναι σκληρή, αν μας πονάει, αν μας στενοχωρεί: "c' est la vie". Πρέπει πραγματικά να ζούμε μ' αυτή τη στάση.

* * *

Οι σωστές σχέσεις δίνουν τέλος στον καρμικό κύκλο

Ο Νόμος του Κάρμα είναι ένας μεγάλος δεσμευτικός νόμος, αλλά είναι ένας νόμος αγαθοποιός. Κανένας δε φορτώνεται με περισσότερο κάρμα από κείνο που η ψυχή του και οι Κύριοι του Κάρμα γνωρίζουν ότι μπορεί να το χειριστεί επωφελώς. Μερικές ζωές είναι για μερικούς ανθρώπους πολύ σκληρές, πολύ οδυνηρές, πολύ περιορισμένες πραγματικά. Από τη σκοπιά της ψυχής, αυτό κατά πάσα πιθανότητα θα είναι ηθελημένο και χρήσιμο, εποικοδομητικό. Επειδή η ψυχή ξέρει ότι, καίγοντας μ' αυτό τον τρόπο ένα φορτίο από παλιό κάρμα, η πρόοδος θα είναι μεγαλύτερη. Εκείνο που μας κρατάει πίσω, εκείνο που μας περιορίζει, είναι το κάρμα μας, το φορτίο του κάρμα που κουβαλάμε στην πλάτη μας. Οι προσπάθειες που καταβάλλουμε καθώς αντιμετωπίζουμε το κάρμα στρώνουν το δρόμο για περιόδους ανάπτυξης. Έτσι, η ανάπτυξή μας προχωρεί κατά κύκλους.

Ο Νόμος του Κάρμα δεν είναι ένας μηχανικός νόμος τιμωρίας. Αν χτυπήσεις κάποιον στο κεφάλι, δεν είναι αναπόφευκτο ότι θα σε χτυπήσουν κι εσένα στο κεφάλι. Δεν πρόκειται για οφθαλμόν αντί οφθαλμού και για οδόντα αντί οδόντος. Πρόκειται απλώς για την ενεργειακή κατάληξη προηγούμενων αιτιών που εμείς οι ίδιοι θέσαμε σε κίνηση – κάθε τι που κάνουμε θα ξαναγυρίσει αναπόφευκτα σ' εμάς με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο. Ωστόσο, μπορούμε να κάνουμε κάτι γι' αυτό. Οι παρίες της Ινδίας μπορούν ν' αλλάξουν τη ζωή τους. Δεν υποχρεώνονται από το κάρμα να είναι παρίες. Αυτή είναι μια κοινωνική δομή, ένα ταξικό σύστημα, που κρατάει τους ανθρώπους δέσμιους σε ορισμένες θέσεις στη ζωή. Είναι κάτι το εντελώς τεχνητό και καμωμένο από τον άνθρωπο. Η φτώχεια, η εξαθλίωση, ο ξεπεσμός και η δυστυχία των ανθρώπων στον Τρίτο Κόσμο δεν είναι αναγκαία, δεν είναι αποτέλεσμα του κάρμα, αλλά της δικής μας απληστίας. Και σ' εμάς πέφτει η κύρια ευθύνη να τους βοηθήσουμε για ν' αλλάξουν αυτές τις συνθήκες και ν' αρχίσουν να ζουν αληθινά.

Οι άνθρωποι νομίζουν πως το κάρμα έρχεται πάντα από την περασμένη ζωή, και ξεχνούν ότι υπάρχει το κάρμα του χθες και του προχθές, το κάρμα της περασμένης εβδομάδας και του περασμένου μήνα. Αυτήν ακριβώς τη διαδοχή από στιγμές δράσης και αντίδρασης έχουμε ν' αντιμετωπίσουμε σήμερα, κι αυτήν θα έχουμε ν' αντιμετωπίσουμε αύριο και στην επόμενη ζωή μας. Μέχρις ότου έρθουμε σε σωστή σχέση ο ένας με τον άλλο και με το σύνολο του οποίου είμαστε μέρος, θα συνεχίσουμε να δημιουργούμε κακό κάρμα. Είναι πιο σημαντικό, πιο χρήσιμο, να συνειδητοποιήσουμε το όφελος των σωστών σχέσεων, κι έτσι ν' αρχίσουμε να χειριζόμαστε σωστά τους Νόμους του Κάρμα και της Αναγέννησης, παρά να γνωρίσουμε τις προηγούμενες ζωές μας.

Συνέχεια (Μέρος Γ΄)
* * *